“നിയമങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ക്രമത്തിന്റെ” കാവൽക്കാരനാണെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന അമേരിക്ക ഒരു ദിവസം ആഗോളതലത്തിൽ ഒരു പരിഹാസിയായി മാറുമെന്ന് ആര്ക്കാണ് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയുക? ലിബറൽ ആഗോള ക്രമം സൃഷ്ടിച്ച, നേറ്റോയ്ക്ക് രൂപം നൽകിയ, യുഎൻ ചാർട്ടർ എഴുതിയ, ആഗോള ഉത്തരവാദിത്തത്തെക്കുറിച്ച് മറ്റുള്ളവരോട് പതിറ്റാണ്ടുകളായി പ്രസംഗിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന അതേ രാഷ്ട്രം ഇപ്പോൾ ആ വാസ്തുവിദ്യയോട് തന്നെ പുറംതിരിഞ്ഞു നിന്ന് പിൻവാങ്ങുകയാണ്!
ഐസൻഹോവർ മുതൽ റീഗൻ വരെയുള്ള ഉറച്ച റിപ്പബ്ലിക്കൻ പ്രസിഡന്റുമാരുടെ കീഴിൽ പോലും, അമേരിക്കയുടെ ആഗോള പങ്ക് സ്ഥിരമായി തുടർന്നിരുന്നു. അതായത്, അത് ലോകത്തിന്റെ കാവൽക്കാരനും, അനിവാര്യമായ ശക്തിയും, സഖ്യങ്ങളുടെ സംരക്ഷകനും, ജനാധിപത്യത്തിന്റെയും, വിപണികളുടെയും, ആധുനികതയുടെയും മുൻനിരയിലായിരുന്നു. അതിന്റെ ധാർഷ്ട്യം, അതിന്റെ പ്രമാണങ്ങൾ, ഇടപെടലുകൾ, നേതൃത്വത്തിനായുള്ള അവകാശവാദങ്ങൾ എന്നിവയാൽ അമേരിക്കൻ ശക്തി അന്താരാഷ്ട്ര ജീവിതത്തിന്റെ നങ്കൂരമായിരുന്നു. ആഗോള ജനാധിപത്യത്തിന്റെ കാവൽക്കാരനാണെന്ന് അത് സ്വയം കരുതി. ലോകം ആ മിഥ്യയിലേക്ക് കടക്കുകയും ചെയ്തു. ലോകമെമ്പാടുമുള്ള വിദ്യാർത്ഥികൾ അതിന്റെ സർവകലാശാലകളിലേക്കും, ശാസ്ത്രജ്ഞർ അതിന്റെ ലബോറട്ടറികളിലേക്കും, വിമതർ അതിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങളിലേക്കും ഒഴുകിയെത്തി.
“അമേരിക്കൻ സ്വപ്നം” എന്നത് യഥാർത്ഥത്തിൽ അതിരുകളില്ലാത്ത ഒരു ആശയമായിരുന്നു, ആഭ്യന്തര അഭിലാഷത്തേക്കാൾ വളരെ വലുതായിരുന്നു. സിലിക്കൺ വാലി, ഹോളിവുഡ്, വാൾസ്ട്രീറ്റ്, അതിന്റെ സമ്പദ്വ്യവസ്ഥ എന്നിവയുടെ ഗുരുത്വാകർഷണത്താൽ അത് നിരന്തരം ശക്തിപ്പെടുത്തപ്പെട്ടു.
എന്നാൽ, ഡൊണാൾഡ് ട്രംപ് വൈറ്റ് ഹൗസിൽ പ്രവേശിച്ച ദിവസം മുതൽ ആ മിത്ത് തകരാൻ തുടങ്ങി. അമേരിക്കയുടെ കാന്തികതയും തിളക്കവും മങ്ങി, അതിന്റെ പാളികൾ അടർന്നുവീണു. കുടിയേറ്റക്കാരുടെ വൈവിധ്യത്തിൽ കെട്ടിപ്പടുത്ത ഒരു രാഷ്ട്രം പെട്ടെന്ന് മതിലുകളുടെയും, പിൻവാങ്ങലിന്റെയും, മുറിവേറ്റ അഭിമാനത്തിന്റെയും ഒരു പുതിയ ഭാഷ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. തൽഫലമായി, അമേരിക്ക ചുരുങ്ങാൻ തുടങ്ങി. ആധുനിക ചരിത്രത്തിൽ ആദ്യമായി, സഖ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് പിന്മാറുക, ബഹുരാഷ്ട്രവാദം ഉപേക്ഷിക്കുക, സ്വന്തം തെറ്റുകള് മൂടി വെച്ച് മറ്റുള്ളവരുടെ നേരെ വിരല് ചൂണ്ടുക മുതലായ ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരു അമേരിക്കയുടെ ഫാന്റസി ഒരു സൈദ്ധാന്തിക ഭീഷണിയിൽ നിന്ന് യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് മാറി.
ട്രംപ് അധികാരമേറ്റയുടന് തന്നെ ഗവൺമെന്റിലുടനീളം വൈവിധ്യം, തുല്യത, ഉൾപ്പെടുത്തൽ (DEI) പ്രോഗ്രാമുകൾ നിർത്തലാക്കി. ആരോഗ്യ-മനുഷ്യ സേവന വകുപ്പ് (HHS) ഉൾപ്പെടെയുള്ള ഫെഡറൽ ഏജൻസികൾ DEI ഓഫീസുകൾ അടച്ചുപൂട്ടുകയും ഇക്വിറ്റിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഉള്ളടക്കം നീക്കം ചെയ്യുന്നതിനായി വെബ്സൈറ്റുകൾ നീക്കം ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. ഒരു ഫെഡറൽ ജഡ്ജി ഈ നടപടികളിൽ ചിലത് തടഞ്ഞെങ്കിലും, തടഞ്ഞുവയ്ക്കൽ താൽക്കാലികമായിരുന്നു. കൂടാതെ, സംസ്ഥാന ഏജൻസികൾ, സർവകലാശാലകൾ, രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും വലിയ കമ്പനികൾ എന്നിവ ഈ മാതൃക പിന്തുടർന്ന് അവരുടെ DEI പ്രോഗ്രാമുകൾ അവസാനിപ്പിച്ചു.
പ്യൂ റിസർച്ച് നടത്തിയ ഒരു സമീപകാല സർവേ ഈ മാറ്റത്തെ ക്രൂരമായി രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. പ്രധാന ജനാധിപത്യ രാജ്യങ്ങളിലെല്ലാം യുഎസ് പ്രസിഡന്റിലുള്ള വിശ്വാസം ചരിത്രപരമായ ഏറ്റവും താഴ്ന്ന നിലയിലേക്ക് താഴ്ന്നതായി ജൂണിലെ റിപ്പോർട്ട് വ്യക്തമാക്കുന്നു. അമേരിക്കയെക്കുറിച്ചുള്ള അനുകൂല വീക്ഷണങ്ങളും കുത്തനെ ഇടിഞ്ഞു. 24 രാജ്യങ്ങളിൽ 19 എണ്ണത്തിലും പകുതിയിലധികം ആളുകളും ലോക കാര്യങ്ങളിൽ ട്രംപിന്റെ നേതൃത്വത്തെ വിശ്വസിക്കുന്നില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു. പതിറ്റാണ്ടുകളായി പാശ്ചാത്യ ക്രമത്തിന്റെ മൂലക്കല്ലായിരുന്ന അമേരിക്കയുടെ വിശ്വാസ്യത തകർന്നത് എതിരാളികൾ അതിനെ ദുർബലപ്പെടുത്തിയതുകൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് വാഷിംഗ്ടൺ തന്നെ അതിന്റെ പങ്ക് ഉപേക്ഷിക്കാനും വളച്ചൊടിക്കാനും തീരുമാനിച്ചതുകൊണ്ടാണ്.
ചരിത്രം നമുക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞാൽ, അത് ഒരു കണ്ണാടി പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു. വ്ളാഡിമിർ പുടിന്റെ റഷ്യയെ ഒരു സുപ്രഭാതത്തിൽ പെട്ടെന്ന് ഒരു സ്വേച്ഛാധിപതിയായി മുദ്രകുത്തിയില്ല. അതിന്റെ ഒറ്റപ്പെടൽ ഘട്ടം ഘട്ടമായി വന്നതാണ്. ആഗോള ഉദ്ദേശ്യങ്ങളോടുള്ള അതിന്റെ അവിശ്വാസം, ബഹുമുഖ വേദികളിൽ നിന്നുള്ള അകലം, ഒരിക്കൽ അതിന് നിയമസാധുത നൽകിയ സ്ഥാപനങ്ങളോടുള്ള അതിന്റെ അവജ്ഞ എന്നിവ ഒടുവിൽ റഷ്യയ്ക്ക് ലോകത്തെ ആവശ്യമില്ലെന്നതു പോലെ ലോകത്തിനും റഷ്യയെ ആവശ്യമില്ലെന്ന ധാരണയിലേക്ക് നയിച്ചു. പങ്കാളിത്തത്തിൽ നിന്ന് അധികാരത്തിലേക്കുള്ള ഈ മാനസിക കുതിച്ചുചാട്ടമായിരുന്നു മോസ്കോയുടെ തകർച്ചയുടെ ആരംഭം.
വാഷിംഗ്ടണിലും അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാക്കുന്ന ഒരു സമന്വയത്തിന്റെ സമാനമായ ആദ്യ ലക്ഷണങ്ങൾ ഇപ്പോള് ഉയർന്നുവരുന്നുണ്ട്. ആഗോള സ്ഥാപനങ്ങളോടുള്ള ട്രംപ് ഭരണകൂടത്തിന്റെ അവജ്ഞ, നയതന്ത്രത്തെ ഇടപാട് നയമായി മാറ്റിയെടുക്കല്, സഖ്യകക്ഷികളെ ആസ്തികളല്ല ബാധ്യതകളായി കണക്കാക്കൽ, വൈറ്റ് ഹൗസിനെ ഒരു ബിസിനസ് സ്ഥാപനമായി രൂപമാറ്റം നടത്തല്, ദേശീയ മഹത്വത്തെ പങ്കിട്ട ശ്രമത്തേക്കാൾ ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരു പരേഡായി കണക്കാക്കൽ എന്നിവയെല്ലാം അതിന് ഉദാഹരണങ്ങളാണ്. റഷ്യ അവസാനിക്കുന്നതുവരെ ലോകത്തിന്റെ ക്ഷമയെ പരീക്ഷിച്ചു. ഇന്ന്, വിശ്വാസ്യത നഷ്ടപ്പെട്ട്, വിപണികളിൽ നിന്ന് വിച്ഛേദിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, അതിന്റെ അഭിലാഷത്തിന്റെ വ്യാപ്തി കുറച്ച് പിരിമുറുക്കമുള്ള “സുഹൃത്തുക്കളെ” ആശ്രയിക്കുന്ന ഒരു ദുർബല പങ്കാളിത്തമായി ചുരുങ്ങിയിരിക്കുന്നു. റഷ്യ പരിമിതമാണ്, വലയം ചെയ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, തന്ത്രപരമായ വീതിയില്ല. ഇതാണ് തന്ത്രപരമായ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ മുഖം.
അമേരിക്കയെ റഷ്യയുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുന്നത് പൂർണ്ണമായും തുല്യമല്ല. അമേരിക്ക റഷ്യയല്ല. എന്നാൽ, ഒരു രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ഗൗരവം എല്ലായിടത്തും ഒരേ ഫലമാണ് നൽകുന്നത്. ഒരു രാഷ്ട്രത്തിന് ലോകം ആവശ്യമില്ലെന്ന് അംഗീകരിക്കുമ്പോൾ, ലോകം ഉടൻ തന്നെ ആ രാഷ്ട്രത്തെയും ആവശ്യമില്ലെന്ന് തീരുമാനിക്കും. ഒറ്റപ്പെടൽ അഹങ്കാരത്തോടെ ആരംഭിച്ച് ഏകാന്തതയുടെ നിശബ്ദതയിൽ അവസാനിക്കുകയും ചെയ്യും. അമേരിക്കയുടെ ഒറ്റപ്പെടലും നിശബ്ദതയും ഇപ്പോൾ കൂടുതൽ വ്യക്തമാവുകയാണ്. കുറച്ചുകൂടി കർക്കശവും ഭാരമേറിയതും, പക്ഷേ അത് മനഃപൂർവ്വം സൃഷ്ടിച്ചെടുത്തതാണ്.
ബ്രസീലിലെ ബെലെമില് (Belém) അടുത്തിടെ നടന്ന COP30 ജനറൽ അസംബ്ലി തന്നെ ഉദാഹരണം. 190 രാജ്യങ്ങളുടെ സമ്മേളനത്തിൽ, അമേരിക്കയോട് അവജ്ഞയായിരുന്നു. കാലാവസ്ഥാ നയതന്ത്രം അമേരിക്കയ്ക്ക് ധാർമ്മിക നിയമസാധുത സ്ഥാപിക്കാനുള്ള ഒരു വേദിയായിരുന്നു – അത് പൂർണ്ണമായും പാലിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിൽ പോലും. എന്നാൽ, ട്രംപ് കാലാവസ്ഥാ പ്രതിസന്ധിയെ പരിഹസിച്ചു, അതിനെ “ലോകത്തിന്മേൽ അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെട്ട ഏറ്റവും വലിയ തട്ടിപ്പ്” എന്ന് വിളിച്ചു. അതിനാൽ, COP30 ലേക്ക് അമേരിക്ക ഒരു ഉന്നതതല പ്രതിനിധി സംഘത്തെ അയക്കില്ലെന്ന് വൈറ്റ് ഹൗസ് ഔദ്യോഗികമായി പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോൾ, യൂറോപ്പ്, ആഫ്രിക്ക, ലാറ്റിൻ അമേരിക്ക എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള നയതന്ത്രജ്ഞരില് നിന്ന് വിചിത്രമായ പ്രതികരണമാണുണ്ടായത്… അവര് “ആശ്വാസം” എന്നാണ് പറഞ്ഞത്. അതായത്, ഒരു അമേരിക്കൻ വിനാശക കപ്പലിനേക്കാൾ നല്ലത് ഒരു ഒഴിഞ്ഞ അമേരിക്കൻ കസേരയായിരുന്നു എന്നര്ത്ഥം.
“സുസ്ഥിരമല്ലാത്തതും ദോഷകരവുമായ കാലാവസ്ഥാ അഭിലാഷങ്ങൾ” കാരണം പ്രസിഡന്റ് ദേശീയ താൽപ്പര്യം അപകടത്തിലാക്കില്ല എന്നായിരുന്നു ഔദ്യോഗിക പ്രസ്താവന. എന്നാൽ, ശബ്ദകോലാഹലങ്ങൾക്ക് പിന്നിൽ, സന്ദേശം വ്യക്തമായിരുന്നു. അതായത് ദേശസ്നേഹത്തിന്റെ പേരിൽ ഒറ്റപ്പെടൽ, ഉറച്ച നിലപാടിന്റെ പേരിൽ പിൻവാങ്ങൽ, അമേരിക്ക ഒരിക്കൽ ജന്മം നൽകിയ ആഗോള ക്രമത്തെ നിരസിക്കൽ.
അതുപോലെ, ജോഹന്നാസ്ബർഗിൽ അമേരിക്കയുടെ അഭാവവും ലോകം മനസ്സിലാക്കി. ജി20 യോഗത്തിൽ നിന്നുള്ള അമേരിക്കയുടെ വിട്ടുനില്ക്കല് ഒരു ലളിതമായ നയതന്ത്ര നടപടിയേക്കാൾ കൂടുതലായിരുന്നു. അതൊരു പിളർപ്പ് പോലെ തോന്നി. ഒരുകാലത്ത് ആഗോള വേദികൾ ഒരുക്കിയിരുന്ന രാജ്യം ആ വേദിയിൽ നിന്ന് തന്നെ അപ്രത്യക്ഷമായതായി തോന്നി. അടുത്ത ആതിഥേയരായ ഫ്ലോറിഡയ്ക്ക് പ്രതീകാത്മകമായി കൈമാറിക്കൊണ്ട്, സമാപന ചടങ്ങിലേക്ക് ഒരു ജൂനിയർ ദൂതനെ മാത്രം അയക്കാന് വാഷിംഗ്ടൺ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ, ഒരു വലിയ ശക്തിയുടെ ഉത്തരവാദിത്തം ഒരു നിസ്സാര ജോലി പോലെ കൈമാറാൻ കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നതുപോലെ, ലോക ശക്തി സ്വയം ചുരുങ്ങി.
അമേരിക്കയുടെ ഈ ഒറ്റപ്പെടലും അകല്ച്ചയും അവ്യക്തമായി തുടരുകയാണ്. എല്ലാത്തിനുമുപരി, ട്രംപ് തന്നെ നേറ്റോയെ ‘കാലഹരണപ്പെട്ടത്’ എന്ന് വിളിക്കുകയും, പരസ്യമായി സഖ്യകക്ഷികളെ ശാസിക്കുകയും, സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകളോ മുഖസ്തുതികളോ വാഗ്ദാനം ചെയ്ത സ്വേച്ഛാധിപത്യ വ്യക്തികളോടുള്ള തന്റെ സ്നേഹം നിലനിർത്തുകയും ചെയ്തു. കാനഡ, യൂറോപ്പ്, ജപ്പാൻ എന്നിവയുമായുള്ള വ്യാപാര യുദ്ധങ്ങൾ ബന്ധങ്ങളെ വഷളാക്കിയില്ല – അവ പ്രതീക്ഷകളെ മാറ്റിമറിച്ചു. സഖ്യകക്ഷികൾ നിശബ്ദമായി ബാക്കപ്പ് പദ്ധതികൾ ആസൂത്രണം ചെയ്യാന് തുടങ്ങി. അതായത്, പങ്കാളിത്തങ്ങളുടെ വൈവിധ്യവൽക്കരണം, തന്ത്രപരമായ തന്ത്രങ്ങൾ, ത്യാഗത്തിന് തയ്യാറെടുക്കുന്നതിനുള്ള നയതന്ത്രപരവും എളിമയുള്ളതുമായ ഒരു മാർഗം എന്നിവ ആസൂത്രണം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.
പിന്നീട് ഭാവനാത്മകമായ ഭൂരാഷ്ട്രീയ നാടകവേദി വന്നു – ഗ്രീൻലാൻഡിനെ വാങ്ങാനുള്ള ആഗ്രഹം, കാനഡയെ 51-ാമത്തെ സംസ്ഥാനമാക്കുമെന്ന വാദം, പനാമ കനാൽ തിരിച്ചുപിടിക്കുമെന്ന പ്രഖ്യാപനം, കൂടാതെ, മെക്സിക്കോയുടെയോ വെനിസ്വേലയുടെയോ ചില ഭാഗങ്ങളിൽ “ഇടപെടൽ” ഉണ്ടാകുമെന്ന ഭീഷണി മുതലായവ. മുമ്പ് പരിഹസിക്കപ്പെട്ട കാര്യങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് നയമായി പരാമർശിക്കപ്പെട്ടു. ഭരണഘടനാ റിപ്പബ്ലിക്കിന്റെ (യുണൈറ്റഡ് സ്റ്റേറ്റ്സ്) ഭാഷ പുടിൻ ശൈലിയിലുള്ള ഭൗമരാഷ്ട്രീയ ഫാന്റസിയായി. ഇത് പ്രകോപനമാണോ അതോ യഥാർത്ഥ ഉദ്ദേശ്യമാണോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ പ്രയാസമായി. എന്നാല്, ഫലം ഒന്നുതന്നെയായിരുന്നു. അമേരിക്കയുടെ പ്രതിച്ഛായ ഇപ്പോൾ ഒരു നിയമ നിർമ്മാതാവിൽ നിന്ന് വിശ്വസനീയമല്ലാത്ത ഒരു അധികാര ദല്ലാളിലേക്ക് മാറിയിരിക്കുന്നു.
ട്രംപ് ഇനി പുടിന്റെ ലോക വീക്ഷണത്തെ പ്രതിധ്വനിപ്പിക്കുക മാത്രമല്ല, അത് പുനർനിർമ്മിക്കുകയും ചെയ്യും. പരാതികൾ നയിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയം, സ്ഥാപനങ്ങളോടുള്ള അവിശ്വാസം, അതിരുകൾ കടക്കാനുള്ള പ്രലോഭനം, പ്രകടനപരമായ പുരുഷത്വം – വാഷിംഗ്ടണും മോസ്കോയും ഇനി പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ എതിരാളികളല്ല, മറിച്ച് ഒരു പൊതു മനഃശാസ്ത്രപരമായ ഭാഷ പങ്കിടുന്നതുപോലെയാണ്. പതിറ്റാണ്ടുകളായി റഷ്യയെ ഭരിച്ച ക്രെംലിന്റെ പ്രവണതകൾ ഇപ്പോൾ വൈറ്റ് ഹൗസിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്നു. പുടിന്റെ “ചിന്തയെയും” “ശക്തിയെയും” ട്രംപ് പ്രശംസിക്കുന്നതുപോലെ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വന്തം രാഷ്ട്രീയം അമേരിക്ക ഒരിക്കൽ എതിർക്കുമെന്ന് അവകാശപ്പെട്ട അതേ സ്വേച്ഛാധിപത്യ പ്ലേബുക്കിൽ നിഴലിക്കുന്നു. ട്രംപ് പുടിനെ അഭിനന്ദിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് പ്രത്യേകത – അദ്ദേഹം അദ്ദേഹത്തെപ്പോലെ ഭരിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു എന്നതാണ് ദുരന്തം, സൂപ്പർ പവർ ആത്മവിശ്വാസത്തിനും സ്വേച്ഛാധിപത്യ ഫാന്റസിക്കും ഇടയിലുള്ള രേഖ മങ്ങുന്നു. അത്തരം ഓരോ വഴിത്തിരിവിലും, അമേരിക്ക അത് രൂപപ്പെടുത്തിയ ലോകത്തിൽ നിന്ന് അകന്നു പോകുകയും വർഷങ്ങളായി മോസ്കോ ജീവിച്ചിരുന്ന ഒറ്റപ്പെടലിലേക്ക് അടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഒരു കാലത്ത് അതാത് നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ യജമാനന്മാരായിരുന്ന രണ്ട് രാഷ്ട്രങ്ങൾ ഇപ്പോൾ അസ്വസ്ഥജനകമാംവിധം സമാനമായ പാതകളിലാണ്. അവയുടെ തുടക്കം എത്ര വ്യത്യസ്തമാണെങ്കിലും, അവയുടെ വീഴ്ചകൾ ഒരുപോലെ സമാനമാണ് – വൻശക്തികൾ അകത്തേക്ക് പിൻവാങ്ങുന്നു, സഖ്യകക്ഷികൾ സംശയിക്കുന്നു, സ്ഥാപനങ്ങൾ അവഗണിക്കപ്പെടുന്നു, ഒരുകാലത്ത് ആഗോള രാഷ്ട്രങ്ങളെ ഒരുമിച്ച് നിർത്തിയിരുന്ന സഹകരണത്തിന്റെ ഘടന തകർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
അങ്ങനെ, ശീതയുദ്ധത്തിനുശേഷം ആദ്യമായി, അമേരിക്ക കേന്ദ്രത്തിലില്ലാത്ത ഒരു ഭാവിക്കായി ലോകം നിശബ്ദമായി തയ്യാറെടുക്കുകയാണ്. വാഷിംഗ്ടൺ പതറുമ്പോൾ, ബീജിംഗ് മുന്നോട്ട് കുതിക്കുന്നു – ഒരു ക്രമത്തിന്റെ സംരക്ഷകനെന്ന നിലയിലല്ല, മറിച്ച് ഒരു പുതിയ, അസമമായ ക്രമത്തിന്റെ ശിൽപി എന്ന നിലയിൽ. അതിന്റെ ഉയർച്ച ശബ്ദായമാനമല്ല – അത് മന്ദഗതിയിലുള്ളതും, രീതിശാസ്ത്രപരവും, അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങളുമാണ്: വ്യാപാര ഇടനാഴികൾ, ധാതു പാതകൾ, ഡിജിറ്റൽ ആവാസവ്യവസ്ഥകൾ, ആഗോള ദക്ഷിണേഷ്യയുടെ ക്ഷമാപൂർവ്വമായ നയതന്ത്രം. റോം മുതൽ ന്യൂഡൽഹി വരെയുള്ള ജനകീയ നേതാക്കൾ പരാതികൾക്കും സ്വയം നിയന്ത്രണത്തിനും ചുറ്റുമുള്ള രാഷ്ട്രീയം പുനർനിർമ്മിക്കുന്നു – അതേസമയം ആഗോള പ്രതിസന്ധികൾ നേരെ വിപരീതമാണ് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. ഈ പരിതസ്ഥിതിയിൽ, ബഹുരാഷ്ട്രവാദം ദുർബലമാകുക മാത്രമല്ല – അത് തകർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയുമാണ്..
1945 ന് ശേഷം നിർമ്മിച്ച സ്ഥാപനങ്ങൾക്ക് 2025 ലെ ലോകത്തെ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നില്ല, അവിടെ എല്ലാ പ്രധാന ശക്തികളും സ്വന്തം മൂലയ്ക്കും, സ്വന്തം സത്യത്തിനും, സ്വന്തം സുരക്ഷയ്ക്കും വേണ്ടി പോരാടുന്നു. ഇതാണ് ഈ നിമിഷത്തിന്റെ ഇരുണ്ട സത്യം: “നിയമങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ക്രമത്തിന്റെ” സംരക്ഷകൻ വേദി വിടുമ്പോൾ, ലോകം കൂടുതൽ സ്വതന്ത്രമാകുന്നില്ല – അത് കൂടുതൽ ഏകാന്തവും, കൂടുതൽ സൂക്ഷ്മവും, കൂടുതൽ കവർച്ചക്കാരുമായി മാറാൻ ഒരുങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
