2025, നവംബർ 5, ബുധനാഴ്‌ച

വികല നയങ്ങള്‍ പഠിപ്പിക്കുന്ന പാഠം

 


ന്യൂയോർക്ക് സിറ്റി മേയർ സ്ഥാനത്തേക്ക് ഇന്ത്യൻ-അമേരിക്കൻ വംശജനായ സൊഹ്‌റാൻ മംദാനിയുടെ ചരിത്രപരമായ വിജയം അമേരിക്കൻ രാഷ്ട്രീയത്തിലും മാധ്യമങ്ങളിലും പുതിയ ചർച്ചകൾക്ക് തുടക്കമിട്ടിരിക്കുകയാണ്. ട്രംപ് പിന്തുണയുള്ള സ്വതന്ത്ര സ്ഥാനാർത്ഥി ആൻഡ്രൂ ക്വോമോയേയും, റിപ്പബ്ലിക്കൻ കർട്ടിസ് സ്ലിവയെയും പരാജയപ്പെടുത്തി 34 കാരനായ ഡെമോക്രാറ്റ് നഗരത്തിന്റെ നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുത്തിരിക്കുകയാണ്.

സൊഹ്‌റാൻ മംദാനിയുടെ വിജയം അമേരിക്കൻ രാഷ്ട്രീയത്തിന് മാത്രമല്ല, ഡെമോക്രാറ്റിക് സോഷ്യലിസ്റ്റുകളുടെ ഉയർച്ചയുടെ പ്രതീകമായും കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. മംദാനിയുടെ വിജയം സഹ ഡെമോക്രാറ്റിക് പാർട്ടി നേതാക്കളുടെ വിജയത്തെയും അടയാളപ്പെടുത്തി. മിക്കി ഷെറിൽ ന്യൂജേഴ്‌സിയുടെ ഗവർണറായി, അബിഗെയ്ൽ സ്പാൻബെർഗർ വിർജീനിയയുടെ ഗവർണറായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു, ഇന്ത്യൻ വംശജയായ ഗസാല ഹാഷ്മി ഡെപ്യൂട്ടി ഗവർണറായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു.

ന്യൂയോർക്ക് സിറ്റിയിൽ ഡെമോക്രാറ്റിക് സോഷ്യലിറ്റ് പാർട്ടിക്കാരനായ സൊഹ്‌റാൻ മംദാനിയുടെ ചരിത്ര വിജയത്തിൽ റിപ്പബ്ലിക്കൻ പ്രസിഡന്റ് ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിന്റെ നയങ്ങൾ നിർണായക പങ്ക് വഹിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ട്രംപിന്റെ ചില സാമ്പത്തിക, സാമൂഹിക തീരുമാനങ്ങൾ വോട്ടർമാരുടെ അസംതൃപ്തിക്ക് ആക്കം കൂട്ടി. പ്രത്യേകിച്ച്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ താരിഫുകൾ, ഫണ്ടിംഗ് വെട്ടിക്കുറയ്ക്കൽ, കടുത്ത കുടിയേറ്റ നടപടികൾ എന്നിവ പൊതുജനങ്ങളെ ഡെമോക്രാറ്റിക് സോഷ്യലിസ്റ്റ് ആൾട്ടർനേറ്റീവ് പാർട്ടിയിലേക്ക് തിരിച്ചു, മംദാനിക്ക് നിർണായക പിന്തുണ നൽകി.

അമേരിക്കന്‍ രാഷ്ട്രീയത്തില്‍, പ്രത്യേകിച്ച് ന്യൂയോർക്ക് രാഷ്ട്രീയത്തിൽ, ഇന്നലെ നടന്ന മേയർ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് രസകരമായ ഒരു വഴിത്തിരിവാണ് ഉണ്ടാക്കിയത്. ഡെമോക്രാറ്റിക് സോഷ്യലിസ്റ്റ് നേതാവ് സൊഹ്‌റാൻ മംദാനിയുടെ വിജയം പ്രാദേശിക രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ഗതി മാറ്റിമറിക്കുക മാത്രമല്ല, റിപ്പബ്ലിക്കൻ നയങ്ങൾക്കെതിരായ പൊതുജനങ്ങളുടെ പ്രതികരണത്തെയും പ്രതിനിധീകരിച്ചു. പ്രസിഡന്റ് ട്രംപിന്റെ സാമ്പത്തിക, സാമൂഹിക തീരുമാനങ്ങൾ, പ്രത്യേകിച്ച് താരിഫുകളും ധനസഹായവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവ, നഗരത്തിലെ മധ്യവർഗ, താഴ്ന്ന വർഗ്ഗ ജനവിഭാഗങ്ങളിൽ ആഴത്തിലുള്ള സ്വാധീനം ചെലുത്തി. ആ വികലമായ നയങ്ങളില്‍ നിന്ന് ഉരുത്തിരിഞ്ഞ അതൃപ്തിയാണ് മംദാനിക്ക് പിന്തുണയായി മാറിയത്.

ട്രംപ് ഏർപ്പെടുത്തിയ താരിഫുകൾ ന്യൂയോർക്കിലെ പ്രാദേശിക വ്യവസായത്തിൽ ഗണ്യമായ സമ്മർദ്ദമാണ് ചെലുത്തിയത്. ആ നയങ്ങളുടെ ഫലമായി നിരവധി ചെറുകിട ബിസിനസുകളും സ്റ്റാർട്ടപ്പുകളും സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധിയിലേക്ക് കൂപ്പു കുത്തി. “ട്രംപിന്റെ താരിഫ് നയങ്ങൾ ന്യൂയോർക്കിലെ അധ്വാനിക്കുന്ന ജനങ്ങളെ ആശ്വസിപ്പിക്കുകയല്ല, മറിച്ച് ഭാരപ്പെടുത്തുകയാണ് ചെയ്തത്” എന്ന് പ്രസ്താവിച്ചുകൊണ്ടാണ് മംദാനി ഈ വിഷയത്തെ തന്റെ പ്രചാരണത്തിന്റെ കേന്ദ്രബിന്ദുവാക്കിയത്. ഈ വിഷയം മധ്യവർഗത്തെ നേരിട്ട് തന്റെ പക്ഷത്തേക്ക് അണിനിരത്താന്‍ കഴിഞ്ഞതാണ് മംദാനിയുടെ വിജയ രഹസ്യത്തിന്റെ കാതല്‍.

താന്‍ പ്രസിഡന്റായിരിക്കെ, ന്യൂയോർക്ക് നഗരത്തിനുള്ള ഫെഡറൽ ധനസഹായം വെട്ടിക്കുറയ്ക്കുമെന്ന് ട്രംപ് പല തവണ ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. നഗരം “സോഷ്യലിസ്റ്റ് നയങ്ങൾ” പിന്തുടരുകയാണെങ്കിൽ സഹായം നിർത്തലാക്കുമെന്നു പോലും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ഒരു മുസ്ലിമായ മംദാനിക്ക് വോട്ടു ചെയ്താല്‍ ന്യൂയോക്ക് നഗരം നശിക്കുമെന്നും, വേള്‍ഡ് ട്രേഡ് സെന്റര്‍ പോലുള്ള സംഭവങ്ങള്‍ വീണ്ടുമുണ്ടാകുമെന്നും തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പ്രചാരണ വേളയില്‍ എതിര്‍ സ്ഥാനാര്‍ത്ഥി ആന്‍ഡ്രൂ ക്വോമോ പറഞ്ഞിരുന്നു. മംദാനി ഒരു “കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്” ആണെന്നും, അദ്ദേഹം വിജയിച്ചാല്‍ ന്യൂയോര്‍ക്ക് നഗരം പൂര്‍ണ്ണമായും നശിപ്പിക്കപ്പെടുമെന്നും, ന്യൂയോര്‍ക്കിനുള്ള ഫെഡറല്‍ ധനസഹായം താന്‍ നിര്‍ത്തലാക്കുമെന്നും ട്രം‌പ് രണ്ടു ദിവസം മുമ്പ് വോട്ടര്‍മാരെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. തന്നെയുമല്ല, ഒരു ഡമോക്രാറ്റായ ആന്‍ഡ്രൂ ക്വോമോയ്ക്ക് പിന്തുണ പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

“കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സ്ഥാനാർത്ഥി സൊഹ്‌റാൻ മംദാനി ന്യൂയോർക്ക് സിറ്റി മേയറായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടാൽ, ആവശ്യമായ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ ഫെഡറൽ ഫണ്ടിംഗ് മാത്രമേ ഞാൻ നൽകൂ. കാരണം, ഒരു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഈ നഗരത്തിന് വിജയിക്കാൻ സാധ്യതയില്ല” എന്ന് ട്രംപ് തന്റെ സോഷ്യൽ മീഡിയ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമായ ട്രൂത്ത് സോഷ്യലിൽ എഴുതുകയും ചെയ്തിരുന്നു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രത്യയശാസ്ത്രം ഒരിക്കലും വിജയിച്ചിട്ടില്ലെന്നും മംദാനി വിജയിച്ചാൽ നഗരത്തെ സാമ്പത്തികവും സാമൂഹികവുമായ ദുരന്തത്തിലേക്ക് തള്ളിവിടുമെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നു. ഈ പ്രസ്താവന തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളിലും വോട്ടർമാരിലും ആശങ്ക ഉയർത്തുകയും ചെയ്തു. ജനാധിപത്യത്തിന്മേലുള്ള ഒരുതരം സമ്മർദ്ദമായി ഇതിനെ വിശേഷിപ്പിച്ച മംദാനി, “ന്യൂയോർക്കിനെ ധനസഹായത്തിലൂടെയല്ല, തുല്യ അവകാശങ്ങളിലൂടെയായിരിക്കും ഞങ്ങൾ നയിക്കുക” എന്നാണ് പ്രതികരിച്ചത്.

വൈവിധ്യമാർന്ന ജനസംഖ്യയുള്ള ന്യൂയോർക്ക് നഗരത്തിൽ ട്രംപിന്റെ കർശനമായ കുടിയേറ്റ നയങ്ങൾ വ്യാപകമായ എതിർപ്പിന് കാരണമായി. കുടിയേറ്റ സമൂഹങ്ങൾ മംദാനിയെ അവരുടെ പ്രതിനിധിയായി കണ്ടു, ട്രംപിന്റെ നയങ്ങളെ “മനുഷ്യത്വരഹിതവും ഭിന്നിപ്പിക്കുന്നതുമാണ്” എന്നും വിശേഷിപ്പിച്ചു. ഈ പിന്തുണയാണ് തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ഫലങ്ങളിൽ നിർണായകമായത്. അത് മംദാനിക്ക് ഗണ്യമായ ലീഡ് നൽകുകയും ചെയ്തു.

ജനാധിപത്യ സോഷ്യലിസത്തിന്റെ പുതിയൊരു തരംഗമായാണ് മംദാനിയുടെ വിജയം കാണുന്നത്. തൊഴിൽ, വിദ്യാഭ്യാസം, ജീവിതച്ചെലവ് തുടങ്ങിയ പ്രാദേശിക വിഷയങ്ങളെ അദ്ദേഹം തന്റെ പ്രചാരണത്തിന്റെ നട്ടെല്ലാക്കി. ട്രംപിനെതിരായ അദ്ദേഹത്തിന്റെ നേരിട്ടുള്ള നിലപാടും സാമൂഹിക നീതിയിലുള്ള ഊന്നലും യുവ വോട്ടർമാരിൽ പുതിയ പ്രതീക്ഷകൾ ഉണർത്തി.

മംദാനിയുടെ വിജയം ന്യൂയോർക്കിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ദിശ മാറ്റിമറിക്കുക മാത്രമല്ല, വാഷിംഗ്ടണിലെ ദേശീയ രാഷ്ട്രീയത്തിന് ഒരു സൂചന നൽകുകയും ചെയ്തിരിക്കുകയാണ്. കഠിനമായ നയങ്ങളും ഏറ്റുമുട്ടൽ രാഷ്ട്രീയവും പൊതുജനങ്ങളിൽ ഇനി പ്രതിധ്വനിക്കുന്നില്ല എന്നതിന്റെ സൂചന കൂടിയായിരുന്നു അത്. ട്രംപിന്റെ തീരുമാനങ്ങൾ വിഭജനത്തെ പ്രതീകപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ, മംദാനിയുടെ നയങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളലിന്റെ സന്ദേശമാണ് നൽകിയത്.

ശക്തരും ദീർഘവീക്ഷണമുള്ളവരുമായ നേതാക്കൾ ജനങ്ങൾക്കൊപ്പം നിൽക്കുമ്പോൾ മാറ്റം സാധ്യമാണെന്ന് ഈ വിജയം തെളിയിക്കുന്നുവെന്നാണ് മുൻ പ്രസിഡന്റ് ബരാക് ഒബാമ മംദാനിയുടെ വിജയത്തെക്കുറിച്ച് അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്. ഈ വിജയം ഡെമോക്രാറ്റിക് പാർട്ടിക്കുള്ളിലെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ വ്യത്യാസങ്ങളെയും തുറന്നുകാട്ടുകയാണ് ചെയ്തിട്ടുള്ളത്. ഒരു കൂട്ടർ ഇതിനെ പാർട്ടിയുടെ പുതിയ മുഖമായി വാഴ്ത്തുമ്പോൾ, മറ്റൊരു കൂട്ടർ ഇതിനെ “ഡെമോക്രാറ്റിക് സോഷ്യലിസത്തിന്റെ തരംഗം” എന്ന് വിളിക്കുന്നു.

മംദാനിയും ക്വോമോയും ഡെമോക്രാറ്റിക് പാർട്ടിയിലെ രണ്ട് വ്യത്യസ്ത വിഭാഗങ്ങളെയാണ് പ്രതിനിധീകരിച്ചത്. ക്വോമോ നിലവിലുള്ള സ്ഥിതിയെ പിന്തുണച്ചപ്പോള്‍, മംദാനിയാകട്ടേ മാറ്റത്തിനും പുരോഗമന നയങ്ങൾക്കും വേണ്ടി വാദിച്ചു. അവസാനം ന്യൂയോർക്ക് വോട്ടർമാർ അവരുടെ ഭാവി ഏത് ദിശയിലേക്ക് പോകണമെന്ന് തീരുമാനിച്ചു. അതില്‍ മംദാനിയെ പഴിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല. ന്യൂയോര്‍ക്കിലെ ജനങ്ങള്‍ വിധിയെഴുതി… അത് അംഗീകരിച്ചേ മതിയാവൂ.

എല്ലാ ന്യൂയോർക്കുകാരുടെയും മേയറാകാൻ താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്നാണ് സൊഹ്‌റാൻ മംദാനി പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുള്ളത്. നഗരത്തിലെ ഉൾപ്പെടുത്തൽ, വികസനം, സാമൂഹിക നീതി എന്നിവ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക എന്നതാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം. മംദാനിയുടെ വിജയം ഒരു വ്യക്തിപരമായ നേട്ടം മാത്രമല്ല, അമേരിക്കൻ ജനാധിപത്യത്തിലെ വൈവിധ്യത്തിന്റെയും പ്രാതിനിധ്യത്തിന്റെയും ശക്തിയുടെ പ്രതീകം കൂടിയാണ്. ന്യൂയോർക്ക് നഗരത്തിലെ ഓരോ പൗരനും നീതിയുക്തവും സുതാര്യവും ശാക്തീകരിക്കുന്നതുമായ നേതൃത്വം നൽകുമെന്ന് അദ്ദേഹം വാഗ്ദാനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

യുവ, പുരോഗമന, വൈവിധ്യപൂർണ്ണരായ നേതാക്കൾക്ക് വലിയ രാഷ്ട്രീയ വേദിയിൽ നിർണായക പങ്ക് വഹിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് മംദാനിയുടെ വിജയം തെളിയിക്കുന്നു. ന്യൂയോർക്ക് നഗരത്തിനും അമേരിക്കൻ രാഷ്ട്രീയത്തിനും ഇത് ഒരു പുതിയ ദിശാസൂചന നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.

മംദാനിയുടെ വിജയത്തെക്കുറിച്ച് അമേരിക്കയിലെ മാധ്യമങ്ങൾ വ്യക്തമായി ഭിന്നിച്ച അഭിപ്രായമാണ് പ്രകടിപ്പിച്ചത്. വാഷിംഗ്ടൺ പോസ്റ്റ്, ന്യൂയോർക്ക് ടൈംസ്, വാൾസ്ട്രീറ്റ് ജേണൽ എന്നിവ മംദാനിയെ “ജനാധിപത്യ സോഷ്യലിസ്റ്റ് രാഷ്ട്രീയത്തിനായുള്ള ഒരു പുതിയ പ്രതീക്ഷ” എന്ന് പ്രശംസിച്ചപ്പോൾ, ഫോക്സ് ന്യൂസും ന്യൂയോർക്ക് പോസ്റ്റും അതിനെ “മാർക്സിസത്തിന്റെ പുനരുജ്ജീവനം” എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിച്ചത്. അരിവാൾ ചുറ്റിക ചിഹ്നത്തിനൊപ്പം മംദാനിയുടെ ഫോട്ടോ ഉൾപ്പെടുത്തിയ ഒരു ലേഖനം പോലും ന്യൂയോർക്ക് പോസ്റ്റ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. തന്നെയുമല്ല ഇതൊരു “സോഷ്യലിസ്റ്റ് പരീക്ഷണത്തിന്റെ” തുടക്കം എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.

സൊഹ്‌റാൻ മംദാനി വിജയിച്ചാൽ ലക്ഷക്കണക്കിന് ന്യൂയോർക്കുകാർ നഗരം ഉപേക്ഷിച്ചു പോകുമെന്നും, അത് യുഎസ് ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ജനസംഖ്യാ വ്യതിയാനത്തിന് കളമൊരുക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ടെന്നും തിങ്കളാഴ്ച രാവിലെ ഒരു ആശങ്കാജനകമായ പുതിയ പോൾ മുന്നറിയിപ്പ് നൽകിയിരുന്നു.

ന്യൂയോർക്ക് നഗരത്തെ ‘വീടായി കണക്കാക്കുന്ന’ 8.4 ദശലക്ഷം നിവാസികളിൽ ഏകദേശം 765,000 പേർ നഗരം വിട്ടു പോകാൻ തയ്യാറെടുക്കുകയാണെന്നും, മംദാനി 111-ാമത് മേയറായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടാൽ തങ്ങൾ “തീർച്ചയായും” നഗരം വിടുമെന്ന് ന്യൂയോർക്കുകാരിൽ ഏകദേശം 9% പേർ പങ്കുവെച്ചതായി ജെ.എൽ. പാർട്ണേഴ്‌സ് നടത്തിയ സർവേയെ ഉദ്ധരിച്ച് ചില മാധ്യമങ്ങള്‍ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തിരുന്നു. ന്യൂയോർക്കുകാരിൽ മറ്റൊരു 25% – ഏകദേശം 2.12 ദശലക്ഷം – പായ്ക്ക് ചെയ്ത് പോകുന്നത് “പരിഗണിക്കുമെന്ന്” പറഞ്ഞു.

ഉയർന്ന വരുമാനക്കാരിൽ, പ്രതിവർഷം 250,000 ഡോളറിൽ കൂടുതൽ സമ്പാദിക്കുന്നവരിൽ 7% പേർ തീർച്ചയായും നഗരം വിട്ടു പോകുമെന്നും, കൂട്ടത്തോടെയുള്ള വിട്ടുപോകല്‍ രാജ്യവ്യാപകമായി ഗുരുതരമായ സാമ്പത്തിക പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുമെന്ന് മുന്നറിയിപ്പും നൽകിയിരുന്നു.

യഥാർത്ഥ ലോകത്തിലെ സങ്കീർണ്ണതകൾ, പ്രോത്സാഹനങ്ങൾ, പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ എന്നിവയെക്കുറിച്ച് സമഗ്രമായ ധാരണയില്ലാതെ നടത്തുന്ന നയരൂപീകരണം  പലപ്പോഴും വിപരീത ഫലവും, കാര്യക്ഷമമല്ലാത്തതും, ചിലപ്പോൾ വിനാശകരവുമായ സാഹചര്യങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കും എന്നതാണ് വികലമായ നയങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കുന്ന പ്രധാന പാഠം.

2025, ഒക്‌ടോബർ 24, വെള്ളിയാഴ്‌ച

നമ്മൾ ആഗോള ദുരന്തത്തിലേക്ക് നീങ്ങുന്നു

 


നമ്മൾ അപകടകരമായ കാലത്താണ് ജീവിക്കുന്നത്! ഇത് ഒരു രൂപകമോ മാനസികാവസ്ഥയോ അല്ല, മറിച്ച് തെളിയിക്കാവുന്ന ഒരു സത്യമാണ്. ഇതൊരു തലക്കെട്ടോ ആശങ്കാജനകമായ അതിശയോക്തിയോ അല്ല, ഇത് ശാസ്ത്രമാണ്.

ലോകം ഇപ്പോൾ ആണവ സാഹസികത, കാലാവസ്ഥാ കുഴപ്പങ്ങൾ, സാങ്കേതിക അമിതത്വം, തെറ്റായ വിവരങ്ങൾ എന്നിവയുടെ ഒരു ചതുപ്പിലേക്ക് മുങ്ങുകയാണെന്ന് ശാസ്ത്രജ്ഞരുടെയും നോബേല്‍ സമ്മാന ജേതാക്കളുടെയും ഒരു സമിതിയായ ബുള്ളറ്റിൻ ഓഫ് ദി ആറ്റോമിക് സയന്റിസ്റ്റ്സ് ഈ വർഷം പുറപ്പെടുവിച്ച മുന്നറിയിപ്പില്‍ പറയുന്നു.

ആകാശം പോലും മാറിയിരിക്കുന്നു. ഒരുകാലത്ത് മുകളിലേക്ക് നോക്കാൻ നമ്മെ നിർബന്ധിച്ചിരുന്ന ശാന്തവും ദാർശനികവുമായ നീലാകാശം ഇപ്പോൾ ഇല്ല. ആ നീല ഇപ്പോൾ കത്തുകയാണ്, പുകമഞ്ഞും ചൂടും കാരണം മങ്ങിയിരിക്കുന്നു, പ്രകൃതി തന്നെ ചക്രവാളത്തിൽ ഒരു മുന്നറിയിപ്പ് എഴുതിയതുപോലെ.

എന്നാൽ, തകർച്ച സ്വാഭാവികം മാത്രമല്ല; അത് രാഷ്ട്രീയപരവും, ഭയാനകമായി, ജനാധിപത്യപരവുമാണ്. ഇന്ന് ലോകത്തെ ബാധിക്കുന്ന കുഴപ്പങ്ങൾ സ്വേച്ഛാധിപതികളുടെ സൃഷ്ടി മാത്രമല്ല; അത് സംയുക്തമായി സൃഷ്ടിച്ചതും, ഒരുപക്ഷേ ജനാധിപത്യങ്ങൾ പരിഷ്കരിച്ചതുമാണ്. ഒരു കാലത്ത് അന്താരാഷ്ട്ര ധാർമ്മികത ഉയർത്തിപ്പിടിച്ച രാജ്യങ്ങൾ ഇപ്പോൾ സ്വന്തം വീടുകൾക്കുള്ളിൽ അതിനെ അട്ടിമറിക്കുന്നു. അധികാരത്തിന്റെ അതിരുകടന്നതിൽ നിന്ന് പൗരന്മാരെ സംരക്ഷിക്കാൻ രൂപകൽപ്പന ചെയ്ത സ്ഥാപനങ്ങൾ – പാർലമെന്റുകൾ, കോടതികൾ, മാധ്യമങ്ങൾ, സർവകലാശാലകൾ – രാഷ്ട്രീയ സമ്മർദ്ദത്തിന്റെയോ പൊതുജന ക്ഷീണത്തിന്റെയോ ഭാരത്തിൽ തകർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ജനാധിപത്യങ്ങളുടെ പഴയ പരിശോധനകളും സന്തുലിതാവസ്ഥയും ഇനി സന്തുലിതാവസ്ഥ നിലനിർത്തുന്നില്ല.

വാഷിംഗ്ടണിൽ ഭരണം ഒരു പക്ഷപാതപരമായ നാടകമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ന്യൂഡൽഹിയിൽ, വിയോജിപ്പ് രാജ്യദ്രോഹമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ജറുസലേമിൽ, നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥ ഒരു വ്യക്തിയുടെ ഇഷ്ടത്തിന് വഴങ്ങുന്നു. നമ്മുടെ കാലത്തെ കുഴപ്പങ്ങൾ ഇപ്പോൾ ആഗോളതലത്തിൽ മാത്രമല്ല, സ്ഥാപനപരവും വ്യവസ്ഥാപിതവും സ്വയം സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടതുമാണ്. ജനാധിപത്യത്തിന്റെ തകർച്ചയോടെ ആരംഭിച്ചത് ഇപ്പോൾ ഒരു പുതിയ രൂപത്തിലേക്ക് – പ്രകടനാത്മകമായ ജനകീയതയിലേക്ക് – കഠിനമായിരിക്കുന്നു. അധികാരം ഇനി നിശബ്ദമായി പ്രയോഗിക്കപ്പെടുന്നില്ല; അത് ടിവിയിലും സോഷ്യൽ മീഡിയയിലും റാലികളിലും ദിവസവും അരങ്ങേറുന്നു. ചോദ്യങ്ങൾ ഉന്നയിക്കാൻ ഉദ്ദേശിച്ച സ്ഥാപനങ്ങൾ പരിഹസിക്കപ്പെടുകയും അപ്രസക്തമാക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഐക്യരാഷ്ട്രസഭ അവഗണിക്കപ്പെടുന്നു, അന്താരാഷ്ട്ര ഉടമ്പടികൾ ദുർബലപ്പെടുത്തപ്പെടുന്നു, മനുഷ്യാവകാശങ്ങൾ വെറും ഔപചാരികതയായി മാറിയിരിക്കുന്നു.

വ്യവസ്ഥിതിയുടെ സംരക്ഷകരായിരുന്നവർ ഇപ്പോൾ അതിന്റെ അസ്ഥിരപ്പെടുത്തുന്നവരായി മാറിയിരിക്കുന്നു, അധികാരത്തിന്റെയും സൗകര്യത്തിന്റെയും ഭാഷയിൽ നിയമം മാറ്റിയെഴുതുന്നു.

അതേസമയം, ഭൂഖണ്ഡങ്ങളിലായി 110 സായുധ സംഘട്ടനങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ട്, രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധത്തിനു ശേഷമുള്ള ഏറ്റവും ഉയർന്ന നിരക്കാണിത്. ഇന്ത്യയും പാക്കിസ്താനും തമ്മിലുള്ള ദീർഘകാല ശത്രുത, ഇന്ത്യയും ചൈനയും തമ്മിലുള്ള മരവിച്ച അതിർത്തി, പാക്കിസ്താനും അഫ്ഗാനിസ്ഥാനും തമ്മിലുള്ള പുതിയ സംഘർഷങ്ങൾ എന്നിവയുൾപ്പെടെ ഏഷ്യയിൽ മാത്രം 21 സജീവ സംഘർഷങ്ങളുണ്ട്.

ഇവ വിദൂര യുദ്ധങ്ങളല്ല, നദികളുടെയും അതിർത്തികളുടെയും അഭിമാനത്തിന്റെയും ഓർമ്മയുടെയും പേരിൽ അയൽക്കാർ തമ്മിലുള്ള യുദ്ധങ്ങളാണ്.

1990-കളിലെ “സമാധാന ലാഭവിഹിതം” ഇപ്പോൾ പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതായി. ഭാഷ, നയം, പ്രത്യയശാസ്ത്രം എന്നീ നിലകളിൽ യുദ്ധം തിരിച്ചെത്തിയിരിക്കുന്നു. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ യുദ്ധങ്ങളെ അവശിഷ്ടങ്ങൾക്കടിയിൽ കുഴിച്ചിട്ടതായി അവകാശപ്പെട്ട യൂറോപ്പ് പോലും ഇപ്പോൾ വീണ്ടും ചോരയൊലിക്കുന്നു. റഷ്യയുടെ ഉക്രെയ്ൻ അധിനിവേശം “യുദ്ധങ്ങൾ ചരിത്രമാണ്” എന്ന മിഥ്യാധാരണയെ തകർത്തു. പശ്ചിമേഷ്യ – ഗാസ, ലെബനൻ, ഇറാൻ, യെമൻ – ഒന്നിനുപുറകെ ഒന്നായി സംഘർഷങ്ങൾ നിരന്തരം കത്തിയെരിയുന്നതായി തോന്നുന്നു, നാശം സാധാരണമാണെന്ന് തോന്നുന്നതുവരെ.

ഓരോ മുന്നണിയും പരസ്പരം ഇന്ധനമാക്കുന്നു. ഓരോ വെടിനിർത്തലും ഒരു അവസാനമല്ല, ഒരു ഇടവേള പോലെയാണ് അനുഭവപ്പെടുന്നത്.

ഈ കുഴപ്പങ്ങൾക്കിടയിൽ, ഡൊണാൾഡ് ട്രംപ്, നരേന്ദ്ര മോദി, ബെഞ്ചമിൻ നെതന്യാഹു, വ്‌ളാഡിമിർ പുടിൻ, റെസെപ് തയ്യിപ് എർദോഗൻ എന്നിങ്ങനെയുള്ള പുരുഷന്മാർ രംഗത്തുവരുന്നു, അവരെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന എല്ലാവരും. ഓരോരുത്തരും അവരവരുടെ സ്വന്തം കൊടുങ്കാറ്റിന്റെ ഫലമാണ്, പക്ഷേ അവർ ഒരുമിച്ച് ഒരു അധികാര മാതൃക സൃഷ്ടിക്കുന്നു. അവർ വരുന്നത് വ്യവസ്ഥയെ ശാന്തമാക്കാനല്ല, മറിച്ച് അതിനെ നിയന്ത്രിക്കാനാണ്. സ്ഥാപനങ്ങളെ പുനർനിർമ്മിക്കാനല്ല, മറിച്ച് അവയെ സ്വന്തം പ്രതിഫലനത്തിലേക്ക് വാർത്തെടുക്കാനാണ്. അവരെല്ലാം ഒരേ നൃത്തസംവിധാനത്തിലാണ് നീങ്ങുന്നത്: കുഴപ്പങ്ങൾ കരിഷ്മയാൽ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ കഴിയുമെന്നും, നിയമം ഇലാസ്റ്റിക് ആണെന്നും, ക്രമം അത് പുനർനിർവചിക്കാൻ ധൈര്യപ്പെടുന്നവരുടേതാണെന്നും ഉള്ള മിഥ്യാധാരണ. അവരുടെ ഉയർച്ച രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ ശക്തിയുടെ തെളിവല്ല, മറിച്ച് പൗരന്മാരുടെ ക്ഷീണമാണ്, ആധിപത്യം തങ്ങളുടെ വിധിയായി അംഗീകരിച്ച അസ്ഥിരതയിൽ മടുത്ത ഒരു ജനതയുടെ. ഇതാണ് നമ്മുടെ കാലത്തെ ദുരന്തം: പഴയ നിയമങ്ങൾ ഇനി ബാധകമല്ല, അവരുടെ തിരിച്ചുവരവിനായി ആരും നൊസ്റ്റാൾജിയ കാണിക്കുന്നില്ല.

1945 ന് ശേഷം ധാർമ്മിക പുനർനിർമ്മാണത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ നിർമ്മിച്ച ക്രമത്തിന് ഇപ്പോൾ ഭാരം കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ധാർമ്മിക ജ്യാമിതിയല്ല, അൽഗോരിതം കണക്കുകൂട്ടലുകളാൽ നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു ലോകത്തിലാണ് നമ്മൾ ഇപ്പോൾ ജീവിക്കുന്നത്. ഇവിടെ രോഷം പോലും മത്സരമാണ്, ഓരോ വാർത്താ ചക്രത്തിലും ഓർമ്മകൾ പുനഃസജ്ജമാകുന്നു.

ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഭൂതങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ കുറ്റബോധവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇരുപത്തിയൊന്നാം നൂറ്റാണ്ട് കാഴ്ചയെ പൂർണതയിലെത്തിച്ചു. എന്നിട്ടും, ചരിത്രം പൂർണ്ണ വൃത്തത്തിലെത്തിയിരിക്കുന്നു. ഡിജിറ്റലും ജനാധിപത്യപരവുമായിരിക്കേണ്ടിയിരുന്ന നൂറ്റാണ്ട് ഇപ്പോൾ മധ്യകാലഘട്ടത്തിലെന്ന പോലെ തോന്നുന്നു, അസമത്വങ്ങളിൽ ഫ്യൂഡൽ കാലഘട്ടവും, രാഷ്ട്രീയത്തിൽ വിഭാഗീയതയും, നേതൃത്വത്തിൽ സ്വേച്ഛാധിപത്യപരവുമാണ്. അതിർത്തികൾ കഠിനമാകുമ്പോൾ, അയൽക്കാർ ശത്രുതയിലാകുമ്പോൾ, മതം, സ്വത്വം, ഭയം എന്നിവ ആയുധമാക്കുന്ന രാഷ്ട്രങ്ങൾ ഉള്ളതിനാൽ ലോക ഭൂപടം പുരോഗതിയെക്കാൾ ജീർണ്ണതയെയാണ് സാദൃശ്യപ്പെടുത്തുന്നത്.

മിക്കവാറും എല്ലാ പ്രധാന യുദ്ധങ്ങളും അയൽക്കാർ തമ്മിലായിരുന്നുവെന്ന് ചരിത്രം പറയുന്നു. നമ്മൾ വീണ്ടും ആ അപകടകരമായ അന്ത്യത്തിലെത്തിയിരിക്കുന്നു. ഈ കാലഘട്ടത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ അപകടം യുദ്ധങ്ങളുടെ എണ്ണമല്ല, മറിച്ച് അവയോടുള്ള നമ്മുടെ ആശ്വാസമാണ്. ലോകം ഒരു പൊട്ടിത്തെറിയോടെയല്ല, ഒരു ഞരക്കത്തോടെ അവസാനിക്കുമെന്ന് ഒരിക്കൽ പറയപ്പെട്ടിരുന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ, ഒരുപക്ഷേ ഈ അന്ത്യം വ്യത്യസ്തമായിരിക്കും: നിശബ്ദതയോടെയല്ല, ശബ്ദത്തോടെ…………!

2025, ഒക്‌ടോബർ 20, തിങ്കളാഴ്‌ച

‘ദീപാവലി’ സത്യത്തിന്റെയും ശുദ്ധീകരണത്തിന്റെയും വെളിച്ചത്തിന്റെയും ഉത്സവം

 


വേദ സംസ്കാരത്തിന്റെ ഉന്നതമായ ആദർശങ്ങളായ സത്യം, വെളിച്ചം, സ്നേഹം എന്നിവ ജനങ്ങളിലേക്ക് എത്തിക്കുന്ന ഇന്ത്യയിലെ ഉത്സവ പാരമ്പര്യങ്ങളിലൊന്നാണ് ദീപാവലി. ഇത് വെളിച്ചങ്ങളുടെ ആഘോഷം മാത്രമല്ല, മറിച്ച് അസത്യത്തിൽ നിന്ന് സത്യത്തിലേക്കും, ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് വെളിച്ചത്തിലേക്കും, മരണത്തിൽ നിന്ന് അമർത്യതയിലേക്കുമുള്ള യാത്രയുടെ പ്രതീകമാണ്. ഇന്ത്യൻ ജീവിത തത്ത്വചിന്തയുടെ സത്ത ഇതാണ് – മനുഷ്യർ അവരുടെ പ്രവൃത്തികളിലൂടെയും ചിന്തകളിലൂടെയും പെരുമാറ്റത്തിലൂടെയും പ്രകാശമാനരാകണം, ആത്മാവിന്റെ വിളക്ക് കൊളുത്തണം, മോക്ഷം നേടണം.

അസത്യത്തിൽ നിന്ന് സത്യത്തിലേക്കും, ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് വെളിച്ചത്തിലേക്കും, മരണത്തിൽ നിന്ന് അമർത്യതയിലേക്കും നീങ്ങാൻ നമ്മെ പ്രചോദിപ്പിക്കുന്ന ഇന്ത്യയുടെ വേദ സംസ്കാരത്തിന്റെ ആഘോഷമാണ് ദീപാവലി. ഇത് വെളിച്ചങ്ങളുടെ ഉത്സവം മാത്രമല്ല, ഇന്ത്യൻ ജീവിത തത്ത്വചിന്തയുടെ ആത്മാവിന്റെ ആഘോഷമാണ് – മനുഷ്യരാശിയെ അതിന്റെ ആന്തരിക പ്രകാശത്താൽ പ്രകാശിപ്പിക്കാനും മോക്ഷത്തിലേക്ക് നീങ്ങാനും പ്രചോദിപ്പിക്കുന്ന ഒരു തത്ത്വചിന്ത.

ഇന്ത്യയുടെ വേദപാരമ്പര്യങ്ങളും കാലാതീതമായ സാംസ്കാരിക മൂല്യങ്ങളും നൂറ്റാണ്ടുകളായി മനുഷ്യരാശിയെ സത്യം, സ്നേഹം, ഉത്സാഹം, സാർവത്രിക സാഹോദര്യം എന്നിവയുടെ ആത്മാവിൽ ഒന്നിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ദീപാവലി ഈ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ തിളങ്ങുന്ന പ്രതീകമാണ്. മുഴുവൻ സമൂഹവും ശുചിത്വം, ഊർജ്ജസ്വലത, നവീകരിച്ച പ്രചോദനം എന്നിവയാൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന സമയമാണിത്. വിളക്കുകൾ മിന്നിമറയുമ്പോൾ, ഹൃദയങ്ങളും പ്രകാശിക്കുന്നു, ഇരുട്ട് എത്ര ആഴത്തിലായാലും വെളിച്ചം ആത്യന്തികമായി വിജയിക്കുമെന്ന വിശ്വാസം എല്ലാ വീട്ടിലും വീണ്ടും ജ്വലിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു.

ഇന്ത്യൻ കലണ്ടർ അനുസരിച്ച്, കാർത്തിക മാസത്തിലെ ഇരുണ്ട രണ്ടാഴ്ചയിലെ അമാവാസി ദിനത്തിൽ ദീപോത്സവം ആഘോഷിക്കുന്ന ഒരു പുരാതന പാരമ്പര്യമുണ്ട്. സൂര്യൻ തെക്കൻ ക്ഷയ ഘട്ടത്തിൽ നിന്ന് തിരിച്ചെത്തി ഭൂമധ്യരേഖയ്ക്ക് വടക്കോട്ട് നീങ്ങുന്ന രാത്രിയാണിത്. ജ്യോതിഷപരമായി, ശരത്കാലത്തിലെ ആദ്യത്തെ അമാവാസി ദിനമാണിത് – ഏറ്റവും ഇരുണ്ടതും തണുപ്പുള്ളതുമായ രാത്രി. ഈ ഇരുട്ടിനെ പ്രകാശിപ്പിക്കാൻ വിളക്കുകൾ കത്തിക്കുന്നു. ശരത് പൂർണിമയുടെ ഉജ്ജ്വലമായ ചന്ദ്രപ്രകാശത്തിനുശേഷം, ഈ അമാവാസി ദിനം ആത്മാവിനെ പരീക്ഷിക്കുന്നതായി തോന്നുന്നു, അതിനുള്ളിലെ വെളിച്ചം കണ്ടെത്താൻ കഴിയുമോ എന്ന് നോക്കാൻ.

“അസതോ മാ സദ്ഗമയ, തമസോ മാ ജ്യോതിർഗമയ, മൃത്യോർമാ മൃതം ഗമയ.”

ഇത് വെറുമൊരു പ്രാർത്ഥനയല്ല, ജീവിതലക്ഷ്യമാണ് – അസത്യത്തിനുമേൽ സത്യത്തിന്റെയും, ഇരുട്ടിനുമേൽ വെളിച്ചത്തിന്റെയും, മരണത്തിനുമേൽ അമർത്യതയുടെയും വിജയം.

ദീപാവലി ദിനത്തിൽ എണ്ണമറ്റ വിളക്കുകൾ കത്തിക്കുമ്പോൾ, എല്ലാ ദിശകളും പ്രകാശത്താൽ നിറയുന്നു. ആ വെളിച്ചത്തിൽ, മതത്തിന്റെയും ആത്മീയതയുടെയും സാമൂഹിക ജീവിതത്തിന്റെയും സൗന്ദര്യം ഒരുമിച്ച് പ്രകാശിക്കുന്നു. ഓരോ വീടും വൃത്തിയാക്കുന്നത് ബാഹ്യ ശുചിത്വത്തെ മാത്രമല്ല, ഹൃദയശുദ്ധിയെയും പ്രതീകപ്പെടുത്തുന്നു. വീട്ടിലെ മാലിന്യങ്ങൾ വലിച്ചെറിയുന്നതുപോലെ, കോപം, അസൂയ, അത്യാഗ്രഹം, വിദ്വേഷം തുടങ്ങിയ മാനസിക വൈകല്യങ്ങളും നീക്കം ചെയ്യുന്നതിനുള്ള ഒരു ദൃഢനിശ്ചയം എടുക്കുന്നു.

സ്കന്ദപുരാണത്തിൽ, വിളക്കിനെ സൂര്യന്റെ ഒരു ഭാഗമായി വിശേഷിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു – ഊർജ്ജത്തിന്റെയും ജീവിതത്തിന്റെയും ദാതാവ്. നമ്മൾ ഒരു വിളക്ക് കൊളുത്തുമ്പോൾ, അത് ആ നിത്യസൂര്യനിൽ നിന്ന് വെളിച്ചം കടമെടുക്കുന്നതുപോലെയാണ്. അത് നമ്മുടെ വീടിന്റെ ചുമരുകളെ മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ ആത്മാക്കളുടെ ചുമരുകളെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ഈ ഉത്സവം “ആത്മദീപോ ഭവ” – “നിങ്ങളുടെ സ്വന്തം വിളക്കാകുക” എന്ന ആശയത്തിലേക്ക് നമ്മെ പ്രചോദിപ്പിക്കുന്നത്.

യോഗ, വേദാന്തം, സാംഖ്യ തത്ത്വചിന്തകൾ ശരീരവും മനസ്സും ക്ഷണികമാണെന്നും ആത്മാവ് ശുദ്ധവും അനന്തവും ശാശ്വതവുമാണെന്നും പറയുന്നു. ദീപാവലി ഈ ആന്തരിക പ്രകാശത്തിന്റെ ഉണർവിനെ പ്രതീകപ്പെടുത്തുന്നു. വിളക്ക് കൊളുത്തുമ്പോൾ, ആന്തരിക വെളിച്ചമാണ് യഥാർത്ഥ വെളിച്ചം – അതായത് അറിവ്, അതായത് സത്യം എന്ന് അത് വെളിപ്പെടുത്തുന്നു. ഉള്ളിലെ ഇരുട്ടിനെ കീഴടക്കാൻ ഈ ഉത്സവം നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു – അസത്യത്തിന് മുകളിൽ സത്യം, തിന്മയ്ക്ക് മുകളിൽ നന്മ, നിരാശയ്ക്ക് മുകളിൽ പ്രത്യാശ എന്നിവയാണ് ആത്യന്തിക സത്യം. ദീപാവലി എന്ന വാക്ക് തന്നെ ഈ തത്ത്വചിന്തയെ വ്യക്തമാക്കുന്നു – “ദീപം” എന്നാൽ വെളിച്ചം എന്നും “ആവലി” എന്നാൽ നിര എന്നും അർത്ഥമാക്കുന്നു. ദീപാവലി എന്നാൽ വിളക്കുകളുടെ ഒരു പരമ്പര – അറിവിന്റെയും വെളിച്ചത്തിന്റെയും അനന്തമായ ശൃംഖല. ഇരുട്ടിനെ അകറ്റുന്നതിനെയും ജ്ഞാനത്തിന്റെ വികാസത്തെയും ഈ ഉത്സവം പ്രതീകപ്പെടുത്തുന്നു. ഇന്ത്യയിൽ, തീയും വെളിച്ചവും എല്ലായ്പ്പോഴും ദൈവികതയുടെ പ്രതീകങ്ങളായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു; അതിനാൽ, വിളക്കുകൾ കത്തിക്കുന്നത് കേവലം ഒരു മതപരമായ പ്രവൃത്തിയല്ല, മറിച്ച് സ്വയം തിരിച്ചറിവിന്റെ പ്രതീകാത്മക പ്രവൃത്തിയാണ്.

പുരാണ ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ ദീപാവലിക്ക് നിരവധി അർത്ഥങ്ങളുണ്ട്. രാമായണം അനുസരിച്ച്, രാവണനെ വധിച്ച ശേഷം ശ്രീരാമൻ അയോധ്യയിലേക്ക് മടങ്ങിയ ദിവസമാണിത്, ജനങ്ങള്‍ അദ്ദേഹത്തെ വിളക്കുകൾ കൊണ്ട് സ്വീകരിച്ചു. ആ രാത്രിയിൽ എല്ലാ വീടുകളിലും ദീപങ്ങൾ കത്തിച്ചു. രാജാവിന്റെ തിരിച്ചുവരവ് മാത്രമല്ല, അനീതിയുടെ മേൽ നീതിയുടെ വിജയമായിരുന്നു അത്.

പത്മപുരാണവും സ്കന്ദപുരാണവും സമുദ്രം കടക്കുന്ന സമയത്ത് കാർത്തിക അമാവാസി ദിനത്തിൽ ലക്ഷ്മി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടതായി വിവരിക്കുന്നു – സമ്പത്തിന്റെയും സമൃദ്ധിയുടെയും അധിദേവതയായി. ആ നിമിഷം മുതൽ, ഈ ദിവസം ലക്ഷ്മി ആരാധനയുടെ പ്രതീകമായി മാറി. ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ നരകാസുരനെ വധിച്ച് ആയിരക്കണക്കിന് പെൺകുട്ടികളെ മോചിപ്പിച്ചതായി ഭാഗവത പുരാണം വിവരിക്കുന്നു. ആ വിജയത്തിന്റെ സ്മരണയ്ക്കായി വിളക്കുകൾ കത്തിക്കുന്നു – അതിനാൽ ദീപാവലിയുടെ തലേദിവസം, നരക ചതുർദശി എന്നറിയപ്പെടുന്നു.

ചില പാരമ്പര്യങ്ങൾ ഇതിനെ പാണ്ഡവരുടെ തിരിച്ചുവരവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുന്നു – പന്ത്രണ്ട് വർഷത്തെ വനവാസത്തിനും ഒരു വർഷത്തെ അജ്ഞാതവാസത്തിനും ശേഷം അവർ തങ്ങളുടെ രാജ്യത്തേക്ക് മടങ്ങിയെത്തിയപ്പോൾ. മറ്റുചിലർ ഇതിനെ യമന്റെയും നചികേതയുടെയും കഥയുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുന്നു – സത്യത്തിന്റെയും പ്രബുദ്ധതയുടെയും വിളക്ക് ഇരുട്ടിനെ പരാജയപ്പെടുത്തുന്നിടത്താണ് ഇത്. അങ്ങനെ, ദീപാവലി എന്നത് ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട സംഭവമല്ല, മറിച്ച് വ്യത്യസ്ത കാലഘട്ടങ്ങളിലുടനീളം സത്യത്തിന്റെ വീണ്ടെടുപ്പിനെ പ്രതീകപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.

ഇന്ത്യ പോലുള്ള ഒരു കാർഷിക രാജ്യത്ത്, ഈ ഉത്സവം പുതിയ വിളവെടുപ്പിന്റെയും സമൃദ്ധിയുടെയും പ്രതീകമാണ്. കാർത്തിക മാസത്തിൽ, വയലുകളിൽ പുതിയ വിളകൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുമ്പോൾ, കർഷകർ വിളക്കുകൾ കത്തിച്ച് ഭൂമിയെ ആദരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ഇതിനെ ശാരദിയ നവസ്സായേഷ്ടി എന്നും വിളിക്കുന്നത് – പുതിയ വിളവെടുപ്പിനെ സ്വാഗതം ചെയ്യുന്ന ആഘോഷം. അതിനാൽ, ദീപാവലി ഒരു മതപരമായ ഉത്സവം എന്നതിലുപരി, സാമ്പത്തികവും സാമൂഹികവുമായ ജീവിതത്തിലെ ഒരു പുതിയ അധ്യായത്തിന്റെ തുടക്കം കുറിക്കുന്നു.

കാലക്രമേണ, ഈ ഉത്സവം ലക്ഷ്മി പൂജ എന്ന പേരിൽ കൂടുതൽ പ്രചാരത്തിലായി. ഇന്ന്, എല്ലാ ഹൈന്ദവ വീടുകളിലും ലക്ഷ്മിയെയും ഗണേശനെയും ആരാധിക്കുന്നു, അതിനാൽ സമ്പത്തിനൊപ്പം, ജ്ഞാനവും വിവേകവും നിലനിർത്തപ്പെടുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, ലക്ഷ്മിയെ ആരാധിക്കുകയും വിഷ്ണുവിനെ ഓർമ്മിക്കുകയും ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ, ലക്ഷ്മി തന്റെ വാഹനമായ മൂങ്ങയിൽ കയറി എത്തുമെന്ന് പുരാണ വിശ്വാസം പറയുന്നു. മൂങ്ങ വെളിച്ചത്തെയല്ല, ഇരുട്ടിനെയാണ് സ്നേഹിക്കുന്നത്. സമ്പത്തിനെ മാത്രം ആരാധിക്കുന്നത് ആത്യന്തികമായി ഇരുട്ടിനെ കൊണ്ടുവരുമെന്ന് ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. വിഷ്ണു എന്ന ദൈവത്തിൽ വിശ്വാസമർപ്പിച്ച് സമ്പത്തിനായി പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോൾ മാത്രമേ ലക്ഷ്മി സ്ഥിരത കൈവരിക്കുകയും സന്തോഷം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നുള്ളൂ.

വേദങ്ങൾ പിന്തുടരുന്നവർ മാത്രമേ വിജയവും സന്തോഷവും നേടൂ എന്ന് ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീതയും പറയുന്നു. അതിനാൽ, വേദപാരമ്പര്യമനുസരിച്ച് ദീപാവലി ആഘോഷിക്കുന്നത് അതിന്റെ അർത്ഥം നിറവേറ്റുന്നു. ആന്തരിക വെളിച്ചം പ്രകാശിക്കുന്നതുവരെ ബാഹ്യ വെളിച്ചം അപൂർണ്ണമാണെന്ന് ഈ ഉത്സവം നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.

ദീപാവലിയുടെ ഇരുണ്ട രാത്രിയിൽ എണ്ണമറ്റ വിളക്കുകൾ കത്തിക്കുന്നത് ഈ സന്ദേശം നൽകുന്നു: കാമം, കോപം, അത്യാഗ്രഹം, അഹങ്കാരം, അസൂയ, വെറുപ്പ് എന്നിവയുടെ അന്ധകാരം അകറ്റി മാത്രമേ യഥാർത്ഥ വെളിച്ചം കണ്ടെത്താൻ കഴിയൂ. അപ്പോൾ മാത്രമേ ഈ വെളിച്ചം ലോകത്തിന്റെ അതിരുകടന്നുപോകൂ. ഇതാണ് ദീപാവലിയുടെ സാരാംശം: സ്വയം പ്രകാശത്തിന്റെയും സ്വയം വിജയം, സ്വയം പ്രകാശത്തിന്റെയും ആഘോഷം.

ശാസ്ത്രം, സമൃദ്ധി, നഗര തിളക്കം എന്നിവ ജീവിതത്തെ ഭൗതികമായി പ്രകാശിപ്പിച്ച ഇന്ന്, യഥാർത്ഥ വെളിച്ചം ഉള്ളിൽ നിന്നാണ് വരുന്നതെന്ന് ഈ ഉത്സവം നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. വീടുകൾ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ മാത്രമല്ല, മനസ്സുകളെയും സമൂഹത്തെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതിന്റെയും ഉത്സവമാണ് ദീപാവലി. “മറ്റുള്ളവർക്ക് വെളിച്ചം നൽകാൻ സ്വയം കത്തുന്ന വിളക്ക് പോലെയാണോ ഞാൻ?” എന്ന് മനുഷ്യർ സ്വയം ചോദിക്കുന്ന നിമിഷമാണിത്.

ദീപാവലിയുടെ യഥാർത്ഥ അർത്ഥം ഇതാണ് – മനുഷ്യവർഗം സത്യത്തിന്റെ പാത പിന്തുടരണം, അവരിലെ അന്ധകാരം അകറ്റണം, ആത്മാവിന്റെ വിളക്കായി മാറണം. ഈ വിളക്ക് എല്ലാ ഹൃദയങ്ങളിലും പ്രകാശിക്കുമ്പോൾ മാത്രമേ സമൂഹം പ്രകാശപൂരിതമാകൂ. ഇതാണ് മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം – പ്രകാശാന്വേഷകനാകുക, സത്യത്തിന്റെ സഞ്ചാരിയാകുക, മറ്റുള്ളവർക്ക് എപ്പോഴും വെളിച്ചം പകരുന്ന ഒരു വിളക്ക് പോലെ ജീവിക്കുക.

2025, ഒക്‌ടോബർ 14, ചൊവ്വാഴ്ച

അടിച്ചേൽപ്പിക്കപ്പെട്ട ‘സമാധാനം’

 


സമാധാനം സ്വീകാര്യമാകുന്നിടത്തോളം മാത്രമേ നിലനിൽക്കൂ. അധികാരം ആധിപത്യപരവും, സ്വാർത്ഥവും, സ്വയം ആസക്തവുമാകുമ്പോൾ, സമാധാനം വിണ്ടുകീറാൻ തുടങ്ങുന്നു, തകരാൻ തുടങ്ങുന്നു. ഇതൊരു ഇരുണ്ട പ്രസ്താവനയാണ്. പക്ഷേ, നമ്മുടെ കാലത്തെ യാഥാർത്ഥ്യമാണിത്.

ഒരു തലമുറയെ തുടച്ചു നീക്കുകയും മറ്റൊരു തലമുറയെ തളർത്തുകയും ചെയ്ത രണ്ട് വർഷത്തെ തുടർച്ചയായ ബോംബാക്രമണങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണ് പശ്ചിമേഷ്യയിൽ “സമാധാനം” വരുന്നത്. കാരണം, ഈ സമാധാനം ആദ്യത്തേതല്ല. മുമ്പ് പലതവണ ഇത് വന്നിട്ടുണ്ട്…. ഒരു വെടിനിർത്തലിന്റെ വേഷം ധരിച്ച്, നയതന്ത്ര ഭാഷയിൽ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി. എന്നാല്‍, ഓരോ തവണയും അത് തകർന്നു. അതിനാൽ, ഈ പുതിയ സമാധാനം ആരംഭിച്ചത് ഒരു മരീചിക പോലെയാണ് തോന്നുന്നത്. ഈ സമാധാനം ഉണ്ടാക്കിയതല്ല, അത് നിർബന്ധിതമായി – യുഎസ് പ്രസിഡന്റ് ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിന്റെ രാഷ്ട്രീയ സമ്മർദ്ദത്തിലൂടെയും ഭീഷണികളിലൂടെയും നേടിയതാണ്. ഇത് അനുരഞ്ജനമല്ല, ഒരു വിട്ടുവീഴ്ചയാണ്.

പശ്ചിമേഷ്യ മുമ്പ് പലതവണ ഇത്തരം പ്രഭാതങ്ങൾ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഓരോ ദശകവും അതിന്റേതായ “പുതിയ പ്രഭാതം” കൊണ്ടുവരുന്നു, ആദ്യം ആഘോഷിക്കപ്പെട്ടു, പിന്നീട് വഞ്ചിക്കപ്പെട്ടു. 1978-ലെ ക്യാമ്പ് ഡേവിഡ് ഉടമ്പടികൾ ഒരു ചരിത്രപരമായ വഴിത്തിരിവായി വാഴ്ത്തപ്പെട്ടു – യുഎസ് പ്രസിഡന്റ് ഈജിപ്തിന്റെയും ഇസ്രായേലിന്റെയും നേതാക്കളെ ഒരേ മേശയിൽ ഇരുത്തി. അൻവർ സാദത്തും മെനാഷെം ബെഗിനും കൈ കുലുക്കി, സമാധാനത്തിനുള്ള നോബേൽ സമ്മാനം നേടി, ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ സാദത്ത് മരിച്ചു. ഈജിപ്തിന് യുഎസ് സഹായവും നയതന്ത്ര പ്രതാപവും ലഭിച്ചു. പക്ഷേ, അറബ് ലോകത്ത് അതിന്റെ സ്ഥാനം നഷ്ടപ്പെട്ടു. പതിനഞ്ച് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ഓസ്ലോ ഉടമ്പടികൾ വന്നു – വൈറ്റ് ഹൗസ് പുൽത്തകിടിയിൽ, ക്യാമറകളുടെ വെളിച്ചത്തിൽ, യിത്സാക്ക് റാബിനും യാസർ അറഫാത്തും പുഞ്ചിരിക്കുന്നു, മധ്യത്തിൽ ബിൽ ക്ലിന്റൺ ചരിത്രത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നു. കരഘോഷം മുഴങ്ങി, വീണ്ടും ഒരു നൊബേൽ സമ്മാനം. പക്ഷേ, സമാധാനം നീണ്ടുനിന്നില്ല. റാബിൻ കൊല്ലപ്പെട്ടു, ഓസ്ലോ രണ്ടാം ഇൻതിഫാദയിലേക്ക് പരിണമിച്ചു, ഒപ്പുകൾ വെടിയുണ്ടകളെ തടയില്ലെന്ന് ലോകം വീണ്ടും മനസ്സിലാക്കി. പശ്ചിമേഷ്യയിൽ, സ്ഥിരതയ്ക്ക് മുമ്പ് സമാധാനം പലപ്പോഴും സമ്മാനങ്ങൾ നേടുന്നു.

ഇത്തവണ, എല്ലാം ഒരേ മാതൃക പിന്തുടരുന്നു – ദൃശ്യമാണ് സന്ദേശം എന്ന പുതിയ യുഗത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ മാത്രം. ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, ഇതെല്ലാം ഒരു പ്രചാരണമാണ് – നോബേൽ സമ്മാനത്തിലേക്കുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വയം പ്രഖ്യാപിത മാർച്ച്. ഇസ്രായേലിന്റെ യുദ്ധം “വളരെ നീണ്ടുപോയി” എന്ന് അദ്ദേഹം രാഷ്ട്രീയമായും സാമ്പത്തികമായും വ്യക്തമാക്കി. ഹമാസിനോടുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ സന്ദേശം അതിലും കഠിനമായിരുന്നു – “ഉടമ്പടി അംഗീകരിക്കുക, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു വിനാശകരമായ ദുരന്തത്തെ നേരിടുക.” അത് നയതന്ത്രമല്ല, മറിച്ച് ഒരു അന്ത്യശാസനമായിരുന്നു. ഗാസയിൽ നിന്ന് അവസാന ബന്ദികളെ മോചിപ്പിക്കുന്നതിനിടയിലാണ് ഒക്ടോബർ 13 ന് പ്രസിഡന്റ് ട്രംപ് ഇസ്രായേലിൽ എത്തിയത്. സമയം വളരെ മികച്ചതായിരുന്നു, അത് സ്വാഭാവികമായി തോന്നിയില്ല. പ്രധാനമന്ത്രി ബെഞ്ചമിൻ നെതന്യാഹു അദ്ദേഹത്തെ നെസെറ്റിൽ സ്വാഗതം ചെയ്തു, ട്രംപിന്റെ പ്രത്യേക ദൂതൻ സ്റ്റീവ് വിറ്റ്കോഫും മരുമകൻ ജാരെഡ് കുഷ്നറും കരഘോഷത്തിൽ മുഴങ്ങി. മുൻകൂട്ടി നിശ്ചയിച്ച റോളിൽ, സദസ്സും ഉണ്ടായിരുന്നു: ട്രംപ് സമാധാന പ്രസിഡന്റ്. “അടുത്ത വർഷത്തെ നോബേല്‍ സമ്മാനത്തിന് ഏറ്റവും അർഹതയുള്ള സ്ഥാനാർത്ഥി” എന്ന് സ്പീക്കർ പ്രഖ്യാപിച്ചു.

പാർലമെന്റ് ചർച്ചയിലേക്ക് അല്ല, ഭക്തിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി നിയമനിർമ്മാതാക്കൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര് ഒരേ സ്വരത്തിൽ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു – “ട്രംപ്, ട്രംപ്, ട്രംപ്.” തന്റെ പ്രസംഗത്തിൽ പ്രസിഡന്റ് ട്രംപ് പ്രഖ്യാപിച്ചു, “ഇതൊരു പുതിയ മിഡിൽ ഈസ്റ്റാണ് – ഒരു ചരിത്ര പ്രഭാതം.” അബ്രഹാം ഉടമ്പടികളിൽ ആദ്യമായി ഒപ്പുവച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹം ഉപയോഗിച്ച അതേ വാചകം, അതേ സ്വരത്തിൽ. അത് ഒരു യുദ്ധത്തിന്റെ അവസാനമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് അതിന്റെ കഥാകാരന്റെ കിരീടധാരണമായിരുന്നു – ചരിത്രത്തെ ഒരു തത്സമയ റിയാലിറ്റി ഷോയാക്കി മാറ്റിയ ഒരു നിമിഷം.

ഇസ്രായേലിൽ ഇടിമുഴക്കത്തോടെയുള്ള കരഘോഷം ഏറ്റുവാങ്ങിയ ശേഷം, ട്രംപ് ഈജിപ്തിൽ എത്തി – ഷാം എൽ-ഷെയ്ക്കിൽ നടന്ന “മധ്യപൂർവ്വദേശത്തെ സമാധാന” ഉച്ചകോടിയിൽ അദ്ദേഹം കേന്ദ്ര ബിന്ദുവായി.

നയതന്ത്രം പലപ്പോഴും ഒരു നാടകം പോലെ തോന്നുന്ന അതേ പഴയ റിസോർട്ട്. പശ്ചാത്തലത്തിൽ “മധ്യേഷ്യയിൽ സമാധാനം” എന്ന മുദ്രാവാക്യം ഒരു തിരഞ്ഞെടുപ്പ് പോസ്റ്റർ പോലെ മിന്നിമറഞ്ഞു. ഹസ്തദാനം, ഓട്ടോഗ്രാഫ് ഒപ്പിടൽ, ഫോട്ടോ എടുക്കൽ – ആത്മാർത്ഥത ഒഴികെ എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നു. ട്രംപ് ഒരു പ്രസംഗം നടത്തി – സ്വയം പ്രശംസ നിറഞ്ഞതും, നയങ്ങളില്ലാത്തതും. അത് സമാധാനത്തിന്റെ പ്രകടനമായിരുന്നു, ഉപരിതലത്തിൽ മനോഹരമാണെങ്കിലും അതിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ ശൂന്യമായിരുന്നു. പാക്കിസ്താന്‍ പ്രധാനമന്ത്രി ഷഹബാസ് ഷെരീഫും തന്റെ പങ്ക് വഹിച്ചു – ട്രംപിനെ “സമാധാനത്തിന്റെ ദൂതന്‍” എന്ന് വിളിച്ചു, അദ്ദേഹത്തിന്റെ “ദർശനാത്മക നേതൃത്വത്തെ വാനോളം പ്രശംസിച്ചു”, പാക്കിസ്താൻ അദ്ദേഹത്തെ നോബേലിന് നാമനിർദ്ദേശം ചെയ്തുവെന്ന് പോലും അവകാശപ്പെട്ടു. അത് പ്രശംസയല്ല, മറിച്ച് പ്രഹസനമായിരുന്നു, നയതന്ത്രം കരഘോഷമായി ചുരുങ്ങി. റോഡ് മാപ്പ് ഇല്ല, വ്യക്തതയില്ല, പ്രസംഗത്തെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തുന്ന പ്രായോഗികതയില്ല.

ട്രംപ് അതൊന്നും കാര്യമാക്കിയില്ല. അദ്ദേഹം ഉടൻ തന്നെ അടുത്ത ലക്കം എഴുതാൻ തുടങ്ങി. നെതന്യാഹു ഗവൺമെന്റ് “തന്റെ സമാധാനം” തകർക്കാൻ ഇനി അനുവദിക്കില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. നെസെറ്റിൽ, അദ്ദേഹം നെതന്യാഹുവിനെ പരസ്യമായി പ്രശംസിച്ചു, ഇസ്രായേൽ പ്രസിഡന്റ് ഐസക് ഹെർസോഗിനോട് അഴിമതി ആരോപണങ്ങളിൽ നിന്ന് പ്രധാനമന്ത്രിയോട് “ക്ഷമിക്കണം” എന്ന് തമാശയായി പോലും പറഞ്ഞു. മുറി മുഴുവൻ ചിരിയിൽ മുങ്ങി – പക്ഷേ ഉദ്ദേശ്യം വ്യക്തമായിരുന്നു. തന്റെ വിമാനമായ എയർഫോഴ്‌സ് വണ്ണിൽ മാധ്യമ പ്രവർത്തകരുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടി നൽകുമ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, “യുദ്ധം അവസാനിച്ചു. ശരി? നിങ്ങൾക്കത് മനസ്സിലായോ?” ഒരുപക്ഷേ ആ നിമിഷം, ആകാശത്തിലൂടെ ഉയർന്ന്, ട്രംപ് സ്വയം പുഞ്ചിരിച്ചു – ക്യാമറകൾക്കും പതാകകൾക്കും ഇടയിൽ, തന്റെ നെഞ്ചിൽ നൊബേൽ മെഡൽ തിളങ്ങുന്നതായി സങ്കൽപ്പിച്ചു.

ഒടുവിൽ, ചരിത്രം നമ്മെ വേട്ടയാടാൻ തിരിച്ചെത്തുന്നു. സമാധാനം നിലനിൽക്കുന്നത് അത് പങ്കിടപ്പെടുമ്പോഴാണ്, അടിച്ചേൽപ്പിക്കുകയോ നടപ്പിലാക്കുകയോ ചെയ്യുമ്പോഴല്ല. ക്യാമ്പ് ഡേവിഡ് മുതൽ ഓസ്ലോ വരെ, ഭീകരതയുടെ സന്തുലിതാവസ്ഥ മുതൽ യുദ്ധവിരാമ നൃത്തം വരെ – എല്ലാ “ചരിത്രപരമായ പ്രഭാതത്തിനും” ഒരേ പോരായ്മ ഉണ്ടായിരുന്നു: ജനങ്ങൾക്കുവേണ്ടിയല്ല, അധികാരത്തിനുവേണ്ടി കെട്ടിച്ചമച്ച സമാധാനം. യാഥാർത്ഥ്യവാദികൾ അതിനെ സ്ഥിരത എന്ന് വിളിക്കുന്നു. നേതാക്കൾ അതിനെ വിജയം എന്ന് വിളിക്കുന്നു. ലോകം അതിനെ സമാധാനമായി മനസ്സിലാക്കുന്നു. എന്നാൽ ശക്തരെ സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നിടത്തോളം, ഫോട്ടോഗ്രാഫുകളിൽ അത് നന്നായി കാണപ്പെടുന്നിടത്തോളം മാത്രമേ സമാധാനം നിലനിൽക്കൂ. അതിനാൽ, കരഘോഷത്തിനും നയതന്ത്ര തിളക്കത്തിനും കീഴിൽ, ഒരു ചോദ്യം അവശേഷിക്കുന്നു: ഈ സമാധാനം ഉണ്ടായതാണോ അതോ വെറുതെ ഉണ്ടാക്കിയെടുത്തതാണോ? അത് ചരിത്രത്തിന്റെ പുനരാലേഖനമായിരുന്നോ അതോ പഴയതിനെ പുതിയ വെളിച്ചത്തിൽ പുനർനിർമ്മിച്ചതാണോ?

ട്രംപിന്റെ 20 ഇന “സമാധാന പദ്ധതി” പ്രകാരം ഗാസയിലെ ശത്രുത അവസാനിച്ചതില്‍  സംഘർഷത്തിൽ ഉൾപ്പെട്ട എല്ലാ കക്ഷികളും ആശ്വാസത്തിന്റെ നെടുവീർപ്പിട്ടു. ഇസ്രായേലി ആക്രമണങ്ങൾ മൂലമുണ്ടായ മരണങ്ങളുടെയും നാശങ്ങളുടെയും ദൈനംദിന റിപ്പോർട്ടുകൾ ജനങ്ങളെ ദുരിതത്തിലാക്കിയതിനാൽ ലോകമെമ്പാടും ഈ ആശ്വാസം അനുഭവപ്പെട്ടു. ട്രംപ് പദ്ധതി പ്രകാരം എത്തിയ കരാറിന്റെ ആദ്യ ഘട്ടത്തിൽ, ഗാസയിലെ ഇസ്രായേലി ആക്രമണങ്ങൾ അവസാനിപ്പിച്ചു, ഇസ്രായേൽ സൈന്യം യെല്ലോ ലൈൻ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഭാഗത്തേക്ക് പിൻവാങ്ങി. ഇത് നാടുകടത്തപ്പെട്ട ഗാസക്കാർക്ക് അവരുടെ വീടുകളിലേക്ക് മടങ്ങാൻ അവസരമൊരുക്കി. ഇസ്രായേലും ഹമാസും ബന്ദികളെ മോചിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള നടപടികൾ ആരംഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ പശ്ചാത്തലത്തിൽ, വെടിനിർത്തൽ ഒരു പ്രധാന സംഭവമാക്കാൻ ശ്രമിച്ച ട്രംപ് ആദ്യം ഇസ്രായേലും പിന്നീട് ഈജിപ്തും സന്ദർശിച്ച് യുദ്ധം അവസാനിപ്പിച്ചതായി പ്രഖ്യാപിച്ചപ്പോൾ, ലോകം അദ്ദേഹത്തെ വിശ്വസിച്ചു.

എന്നാൽ ഈ “സമാധാനം” എത്രത്തോളം നിലനിൽക്കുമെന്ന ചോദ്യവും ഇത് ഉയർത്തുന്നു. ഹമാസിന്റെയും അറബ് രാജ്യങ്ങളുടെയും വീക്ഷണകോണിൽ നിന്ന് നോക്കുമ്പോൾ, 77 വർഷമായി പലസ്തീനികൾ പോരാടുന്ന ഒരു സ്വതന്ത്ര പലസ്തീൻ രാഷ്ട്രം സൃഷ്ടിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യം ട്രംപിന്റെ പദ്ധതിയിൽ കാണുന്നില്ല. കരാറിന്റെ ആദ്യ ഘട്ടം നടപ്പിലാക്കുന്നതിനായി ഷാം എൽ-ഷെയ്ക്കിൽ നടന്ന ഒരു അന്താരാഷ്ട്ര സമ്മേളനത്തിൽ, സമാധാന കരാറിന്റെ അടുത്ത ഘട്ടം പലസ്തീൻ രാഷ്ട്രം സ്ഥാപിക്കുന്നതിലായിരിക്കും ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നതെന്ന് ഈജിപ്ഷ്യൻ പ്രസിഡന്റ് അബ്ദുൽ ഫത്താഹ് അൽ-സിസിയും പ്രസ്താവിച്ചു. എന്നാൽ ഇസ്രായേൽ ഇതിന് സമ്മതിക്കുമോ?

അന്താരാഷ്ട്ര തലത്തിൽ വളർന്നുവരുന്ന ബഹിഷ്‌കരണം നേരിടുന്നതിനാലാണ് അദ്ദേഹം ഇപ്പോൾ വെടിനിർത്തലിന് സമ്മതിച്ചത്. യുഎസിനുള്ളിലെ പൊതുജനാഭിപ്രായത്തിൽ മാറ്റവും ഇസ്രായേലിനെച്ചൊല്ലിയുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വന്തം എം‌എ‌ജി‌എ പ്രസ്ഥാനത്തിലെ ഭിന്നതകളും യുദ്ധം അവസാനിപ്പിക്കുന്നത് ട്രംപിന് മുൻഗണന നൽകിയെങ്കിലും, ഖത്തറിനെതിരായ ഇസ്രായേൽ ആക്രമണത്തിനുശേഷം പശ്ചിമേഷ്യയിൽ യുഎസിന്റെ വിശ്വാസ്യത അപകടത്തിലായിരുന്നു. ഈ സാഹചര്യങ്ങളിൽ, വെടിനിർത്തൽ ട്രംപ് ഭരണകൂടത്തിന് ആശ്വാസം നൽകി, അതേസമയം ഇസ്രായേലും പ്രധാനമന്ത്രി ബെഞ്ചമിൻ നെതന്യാഹുവും അവർ നെയ്ത വലയിൽ നിന്ന് ഒരു വഴി കണ്ടെത്തി. ദിവസേനയുള്ള മരണങ്ങളിൽ നിന്ന് പലസ്തീനികൾ ആശ്വാസം കണ്ടെത്തി. ഇതൊക്കെയാണെങ്കിലും, മുന്നോട്ടുള്ള പാത ഇരുളടഞ്ഞതായി തുടരുന്നു.

2025, ഒക്‌ടോബർ 11, ശനിയാഴ്‌ച

ഗവണ്മെന്റ് ‘ഷട്ട്ഡൗൺ’

 


ജനാധിപത്യ സംവിധാനങ്ങളിൽ, ഭരണം സർക്കാർ നയങ്ങളെയോ ഭരണകക്ഷിയുടെ ഉദ്ദേശ്യങ്ങളെയോ മാത്രമല്ല, പാർലമെന്ററി സമവായം, സാമ്പത്തിക അച്ചടക്കം, സ്ഥാപന സന്തുലിതാവസ്ഥ എന്നിവയെയും ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. അമേരിക്കയില്‍ ബജറ്റ് പാസാക്കൽ പ്രക്രിയയിൽ ഓരോ വർഷവും ഉണ്ടാകുന്ന സംഘർഷങ്ങൾ ഈ ജനാധിപത്യ ഘടനയുടെ സങ്കീർണ്ണതയെ എടുത്തുകാണിക്കുന്നു. ഇവിടെ പാർലമെന്റ് അല്ലെങ്കിൽ കോൺഗ്രസ് ബജറ്റ് അല്ലെങ്കിൽ ചെലവുകൾ അംഗീകരിക്കാത്തപ്പോൾ, പല സർക്കാർ വകുപ്പുകളുടെയും പ്രവർത്തനങ്ങൾ ഭാഗികമായോ പൂർണ്ണമായോ നിലയ്ക്കുന്നു, ഈ പ്രക്രിയയെ “ഷട്ട്ഡൗൺ” എന്ന് വിളിക്കുന്നു. അത്യാവശ്യമല്ലാത്ത സേവനങ്ങൾ താൽക്കാലികമായി നിർത്തിവയ്ക്കുന്നു, ജീവനക്കാർക്ക് ശമ്പളമില്ലാത്ത അവധി നൽകുന്നു, സുരക്ഷ, പ്രതിരോധം, ആരോഗ്യം, ക്രമസമാധാനം തുടങ്ങിയ അവശ്യ സേവനങ്ങൾ മാത്രമേ പരിമിതമായ ശേഷിയിൽ പ്രവർത്തിക്കൂ.

1976 മുതൽ അമേരിക്കയിൽ ഏകദേശം രണ്ട് ഡസൻ അടച്ചുപൂട്ടലുകൾ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടെന്ന് ചരിത്രം വ്യക്തമാക്കുന്നു. ചിലപ്പോൾ അവ ഒന്നോ രണ്ടോ ദിവസം മാത്രമേ നീണ്ടുനിന്നിട്ടുള്ളൂ. ചിലപ്പോൾ ആഴ്ചകളോളം നീണ്ടുനിന്നേക്കാം. ഉദാഹരണത്തിന്, ട്രംപ് ഭരണകൂടത്തിന്റെ കാലത്ത് 2018-19 ലെ അടച്ചുപൂട്ടൽ 35 ദിവസം നീണ്ടുനിന്നു, ഇതുവരെയുള്ളതിൽ വച്ച് ഏറ്റവും ദൈർഘ്യമേറിയത്. തൽഫലമായി, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ജീവനക്കാര്‍ക്ക് ശമ്പളം നഷ്ടപ്പെട്ടു, ഫെഡറൽ ഏജൻസികൾ അടച്ചുപൂട്ടി, സാമ്പത്തിക വളർച്ചയെ ബാധിച്ചു, നിക്ഷേപകരുടെ ആത്മവിശ്വാസം തകർന്നു. തീർച്ചയായും, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ അസ്ഥിരമാകുമ്പോൾ, അനിശ്ചിതത്വം മറ്റ് വിപണികളിലേക്കും വ്യാപിക്കുന്നു.

ഇന്ത്യയിലും ഒരു പാർലമെന്ററി സംവിധാനമുണ്ട്, അവിടെ ബജറ്റ് പാർലമെന്റിൽ പാസാക്കുന്നു. എന്നാല്‍, “ഷട്ട്ഡൗൺ” പോലുള്ള ഒരു സാഹചര്യം അവിടെ ഭരണഘടനാപരമായി സാധ്യമല്ല, കാരണം ധനകാര്യ ബിൽ അല്ലെങ്കിൽ മണി ബിൽ പാസാക്കാത്തപക്ഷം സർക്കാർ നിലവിലില്ല. മറ്റൊരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, ധനകാര്യ ബിൽ പാസാക്കിയില്ലെങ്കിൽ, സർക്കാരിന് ഉടനടി ആത്മവിശ്വാസം നഷ്ടപ്പെടുകയും പുതിയ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകൾ നടത്തുകയും ചെയ്യും. അതിനാൽ, അമേരിക്കയിലേതുപോലെയുള്ള ഭരണ സ്തംഭനങ്ങൾക്ക് ഇന്ത്യയിലെ ഭരണ തുടർച്ചയെ പൂർണ്ണമായും തടയാൻ കഴിയില്ല.

കൂടാതെ, ഇന്ത്യൻ ബജറ്റ് സംവിധാനം വളരെ കേന്ദ്രീകൃതമാണ്. വരുമാന ശേഖരണം, നികുതി, ചെലവ് മാനേജ്മെന്റ് എന്നിവയിൽ കേന്ദ്ര സർക്കാരിന് പ്രാഥമിക അധികാരം നിലനിർത്തുന്നു. ധനകാര്യ കമ്മീഷനും കേന്ദ്ര ഗ്രാന്റുകളും വഴിയാണ് സംസ്ഥാനങ്ങൾക്ക് വിഭവങ്ങൾ നൽകുന്നത്. ഈ സംവിധാനത്തിനുള്ളിൽ അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങൾ സാധ്യമാണെങ്കിലും, പൂർണ്ണമായ സർക്കാർ തകർച്ച തടയാൻ ഭരണഘടനാ വ്യവസ്ഥകൾ ശക്തമാണ്.

എന്നാല്‍, ഏതെങ്കിലും കാരണത്താൽ ഇന്ത്യ ഒരു അമേരിക്കന്‍ ശൈലിയിലുള്ള അടച്ചുപൂട്ടലിലേക്ക് നീങ്ങിയാൽ എന്ത് സംഭവിക്കുമെന്ന് സങ്കൽപ്പിക്കുക? അതിന്റെ അനന്തരഫലങ്ങൾ ആദ്യം അനുഭവപ്പെടുന്നത് താഴെത്തട്ടിലാണ്; റെയിൽവേ, ബാങ്കിംഗ്, പോസ്റ്റൽ സേവനങ്ങൾ, ആരോഗ്യ കേന്ദ്രങ്ങൾ, വിദ്യാഭ്യാസം, അഡ്മിനിസ്ട്രേറ്റീവ് ഓഫീസുകൾ എന്നിവയിലെ സേവനങ്ങൾ തടസ്സപ്പെടും. ദശലക്ഷക്കണക്കിന് സർക്കാർ ജീവനക്കാർക്ക് ശമ്പളവും പെൻഷനും നഷ്ടപ്പെടും, ഇത് നേരിട്ടുള്ള ഉപഭോഗം കുറയ്ക്കുകയും വിപണിയിലെ പണലഭ്യത പ്രതിസന്ധി വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും. സർക്കാർ ഉത്തരവുകൾ, കരാറുകൾ, പൊതു നിക്ഷേപം എന്നിവ നിർത്തലാക്കുന്നതിനാൽ വ്യാവസായിക ഉൽപ്പാദനത്തെയും വ്യാപാരത്തെയും ബാധിക്കും. കാർഷിക താങ്ങുവിലകൾ, എംഎൻആർഇജിഎ, സബ്സിഡികൾ തുടങ്ങിയ പദ്ധതികൾ കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെ പേയ്‌മെന്റ് സംവിധാനത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നതിനാൽ ഗ്രാമീണ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ കൂടുതൽ ദുർബലമാകും.

അധികാരത്തിലുള്ള പാർട്ടി എന്തുതന്നെയായാലും, ഈ സാഹചര്യം കാര്യമായ രാഷ്ട്രീയ അസ്ഥിരത സൃഷ്ടിക്കും. ഇന്ത്യൻ പൊതുജനങ്ങൾക്ക് ഭരണത്തിലുള്ള വിശ്വാസം നഷ്ടപ്പെടാൻ തുടങ്ങും. ഭരണകക്ഷിയുടെ പരാജയമായി ഇതിനെ ചിത്രീകരിച്ച് പ്രതിപക്ഷം പൊതുജനരോഷം ഇളക്കിവിടും. ദേശീയ ക്രെഡിറ്റ് റേറ്റിംഗ് ഏജൻസികൾ ഇന്ത്യയെ അസ്ഥിരമായ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയായി കണക്കാക്കുകയും മൂലധന ഒഴുക്ക് തടയുകയും ചെയ്യും. അതിനാൽ, ഒരു അടച്ചുപൂട്ടൽ ഇന്ത്യയുടെ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയ്ക്ക് കനത്ത പ്രഹരമേൽപ്പിച്ചേക്കാം.

ദേശീയ ബജറ്റ് പാസായില്ലെങ്കിലും, സംസ്ഥാന സർക്കാരുകൾക്കോ ​​തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങൾക്കോ ​​കൂടുതൽ സാമ്പത്തിക സ്വയംഭരണാവകാശമുള്ളതിനാൽ അവയ്ക്ക് ഒരു പരിധിവരെ പ്രവർത്തിക്കാൻ കഴിയും. എന്നിരുന്നാലും, ഇന്ത്യയിലെ മിക്ക പദ്ധതികളും കേന്ദ്രീകൃതമാണ്. കേന്ദ്ര-സംസ്ഥാന സർക്കാരുകൾ തമ്മിലുള്ള സാമ്പത്തിക സ്രോതസ്സുകളുടെ പങ്കിടൽ വ്യക്തമായി നിർവചിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. കേന്ദ്ര ധനസഹായം നിലച്ചാൽ, സംസ്ഥാന പ്രവർത്തനങ്ങളെയും ബാധിക്കും. അതിനാൽ, ഒരു സാങ്കൽപ്പിക “ഇന്ത്യൻ അടച്ചുപൂട്ടലിന്റെ” ആഘാതം അമേരിക്കയിലേതിനേക്കാള്‍ വളരെ വ്യാപകവും കഠിനവുമായിരിക്കും.

ഈ താരതമ്യത്തിൽ നിന്നുള്ള ഒരു പ്രധാന പാഠം, ഒരു ജനാധിപത്യത്തിന് പക്ഷപാതപരമായ രാഷ്ട്രീയത്തിനും ഭരണപരമായ ഉത്തരവാദിത്തത്തിനും ഇടയിലുള്ള സന്തുലിതാവസ്ഥ ആവശ്യമാണ് എന്നതാണ്. അമേരിക്കയില്‍ ഡെമോക്രാറ്റുകളും റിപ്പബ്ലിക്കൻമാരും തമ്മിലുള്ള പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമായ ഏറ്റുമുട്ടലുകളുടെ ഫലമായാണ് പലപ്പോഴും അടച്ചുപൂട്ടലുകൾ ഉണ്ടാകുന്നത്. നികുതി വ്യവസ്ഥ, സാമൂഹിക സുരക്ഷ അല്ലെങ്കിൽ പ്രതിരോധ ബജറ്റ് പോലുള്ള നയപരമായ അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങൾ പലപ്പോഴും അടച്ചുപൂട്ടലിലേക്ക് നയിക്കുന്നു.

പാർലമെന്ററി സ്തംഭനങ്ങൾ, ബഹളങ്ങൾ, പാഴായ സമ്മേളനങ്ങൾ ഇന്ത്യയിൽ സാധാരണമാണ്, പക്ഷേ ബജറ്റ് തടസ്സങ്ങൾ അപൂർവമാണ്. എന്നാല്‍, അമേരിക്കൻ രീതി പോലെ, ഇന്ത്യൻ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ എതിർപ്പിനായി മാത്രം എതിർപ്പിനെ ആശ്രയിച്ചാൽ, നയരൂപീകരണത്തിന്റെ വേഗതയെ അത് ഗുരുതരമായി ബാധിക്കുമെന്ന് പരിഗണിക്കേണ്ടതാണ്. ഈ അപകടത്തിൽ നിന്ന് ഇന്ത്യയെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിന്, കക്ഷി രാഷ്ട്രീയത്തിന് അതീതമായി ഉയർന്നുവന്ന് സാമ്പത്തിക നയത്തിൽ സമവായം ഉണ്ടാക്കേണ്ടത് അത്യാവശ്യമാണ്. ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ ദീർഘകാല ശക്തിയുടെ അടിത്തറയാണ് എക്സിക്യൂട്ടീവും പ്രതിപക്ഷവും.

ഇന്ത്യക്കുള്ള ഏറ്റവും വലിയ പാഠം, രാഷ്ട്രീയ വിവേകവും സാമ്പത്തിക ഉത്തരവാദിത്തവും സന്തുലിതമാക്കിക്കൊണ്ടുതന്നെ രാഷ്ട്രത്തെ കൈകാര്യം ചെയ്യേണ്ടത് ഒരു പൊതു ഉത്തരവാദിത്തമാണെന്നതാണ്. ഈ സന്തുലിതാവസ്ഥ നിലനിർത്തിയാൽ, അമേരിക്കൻ അടച്ചുപൂട്ടൽ പോലുള്ള ഭീഷണികൾ ഒരിക്കലും ഇന്ത്യൻ ജനാധിപത്യത്തിന് ഭീഷണിയാകില്ല.

2025, ഒക്‌ടോബർ 7, ചൊവ്വാഴ്ച

ട്രം‌പിന്റെ ഗാസ സമാധാന പദ്ധതിയില്‍ പതിയിരിക്കുന്ന നിഗൂഢത?

 


ട്രംപിന്റെ പുതിയ വെടിനിർത്തൽ “നൊബേൽ അഭിലാഷം” നിറഞ്ഞതായി തോന്നുന്നു, അതായത് ആഭ്യന്തര പ്രതിസന്ധികൾക്കിടയിൽ തിളങ്ങുന്ന ഒരു പാരമ്പര്യം സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള ശ്രമം. എന്നാൽ, ഇത്തവണയും പ്രായോഗിക പ്രശ്നങ്ങളുണ്ട്.

ദുർബലമായ വെടിനിർത്തലിന്റെ നിഴലിൽ, ഗാസ നാശത്തിന്റെ വക്കിലെത്തി നിൽക്കുകയാണ്. പ്രസിഡന്റ് ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിന്റെ 20 ഇന “സമാധാന പദ്ധതി”ക്ക് ഹമാസിൽ നിന്ന് ഭാഗികമായ സ്വീകാര്യത ലഭിച്ചത് ശുഭസൂചകമാണ്. പകരമായി, ഇസ്രായേൽ തങ്ങളുടെ തുടർച്ചയായ ബോംബാക്രമണം നിർത്താനും, മാനുഷിക സഹായം അനുവദിക്കാനും, ബന്ദികളെ ഘട്ടം ഘട്ടമായി മോചിപ്പിക്കാനും സമ്മതിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതൊക്കെയാണെങ്കിലും, ഈ താൽക്കാലിക വിരാമം ഒരു പരിഹാരത്തിൽ നിന്ന് വളരെ അകലെയാണെന്ന് തോന്നുന്നു. എട്ട് പതിറ്റാണ്ട് നീണ്ട ദുരന്തത്തിൽ ഇത് ഒരു “വാണിജ്യപരമായ ഇടവേള” മാത്രമാണ്.

2023 ഒക്ടോബർ മുതൽ ഗാസയിൽ 46,000-ത്തിലധികം പലസ്തീനികൾ കൊല്ലപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അവരിൽ 18,000 പേർ കുട്ടികളാണ്. 2.3 ദശലക്ഷം ആളുകൾ താമസിക്കുന്ന ഈ പ്രദേശം തകർന്നു; അതിന്റെ അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങളുടെ 75 ശതമാനവും നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു, കുടിയിറക്കപ്പെട്ടവരെ പട്ടിണി വേട്ടയാടുന്നു. കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് പരസ്യമാക്കിയ ട്രംപിന്റെ ഏറ്റവും പുതിയ പദ്ധതി “ഡീറാഡിക്കലൈസ്ഡ്” ഗാസയെയാണ് വിഭാവനം ചെയ്യുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദർശനത്തിൽ, ഈ സമ്പന്നമായ തീരദേശ മേഖല “മധ്യേഷ്യയിലെ റിവിയേര” ആയി മാറും. എന്നാൽ, ഈ സ്വപ്നം അസമത്വത്തിൽ അധിഷ്ഠിതമാണ് – അത് പുതിയ അക്രമത്തിന്റെ വിത്തുകൾ വിതച്ചേക്കാം.

അന്താരാഷ്ട്ര പങ്കാളികളുടെ ധനസഹായത്തോടെയുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്റെ യുദ്ധാനന്തര പുനർനിർമ്മാണ പദ്ധതി, ഗാസയെ ഒരു “ആഡംബര റിസോർട്ടാക്കി” മാറ്റാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നു. പലസ്തീൻ തടവുകാരെ മോചിപ്പിക്കുന്നതിനും ദുരിതാശ്വാസ സാമഗ്രികൾ വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിനും പകരമായി, ഹമാസിന്റെ കൈവശമുള്ള 48 ബന്ദികളെ ഓരോ 72 മണിക്കൂറിലും മോചിപ്പിക്കും. അറബ് രാജ്യങ്ങളുടെ മേൽനോട്ടത്തിലുള്ള ഒരു സാങ്കേതിക ഭരണ സമിതി ഹമാസിന് പകരം സ്ഥാപിക്കും. അതേസമയം, ഇസ്രായേൽ ഒരു “പ്രതിരോധ നിയന്ത്രണ മേഖല” നിലനിർത്തും. ഇസ്രായേൽ ഇത് അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഹമാസ് വ്യവസ്ഥകളോടെ “ചില ഘടകങ്ങൾ” അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പദ്ധതി ധീരമായി തോന്നുന്നുവെങ്കിലും ട്രംപിന്റെ ഈ പദ്ധതി ഇസ്രായേലിന് പുതിയ അവസരങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും പ്രാദേശിക സംഘർഷങ്ങൾ വർദ്ധിക്കുകയും ചെയ്യും. യുദ്ധം അവസാനിച്ചാലും ഗാസ പുനർനിർമ്മാണം ആരംഭിച്ചാലും ഉപരിതലത്തിൽ മാന്തി കുഴിയുണ്ടാക്കിയാല്‍ അത് വിലകുറഞ്ഞ നയതന്ത്രം പോലെ തകരും.

അന്താരാഷ്ട്ര നിയമത്തിന്റെ വീക്ഷണകോണിൽ നിന്ന് നോക്കുമ്പോൾ, ഈ പദ്ധതി പലസ്തീൻ പരമാധികാരത്തിന്റെ നേരിട്ടുള്ള ലംഘനമാണ്. ഏകദേശം രണ്ട് ദശലക്ഷം ഗാസ നിവാസികളുടെ “സ്വമേധയാ ഉള്ള പുനരധിവാസം” നിർബന്ധിത കുടിയിറക്കത്തിന് തുല്യമാണ് – ഇത് ജനീവ കൺവെൻഷനുകളുടെ ലംഘനവും റോം നിയമപ്രകാരമുള്ള യുദ്ധക്കുറ്റവുമാണ്. അന്താരാഷ്ട്ര നീതിന്യായ കോടതി (ICJ) പലസ്തീനികളുടെ സ്വയം നിർണ്ണയാവകാശം ആവർത്തിച്ച് സ്ഥിരീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും, ഈ പദ്ധതി ഇസ്രായേലിന് ഗാസയുടെ 16% ഭൂമി ഒരു “ബഫർ സോൺ” എന്ന പേരിൽ പിടിച്ചെടുക്കാൻ അനുവദിക്കുന്നു. ഇത് വംശീയ ഉന്മൂലനത്തിന് സമാനമാണ്.

ഇസ്രായേൽ നിലവിൽ ധാരാളം കുട്ടികളെ മനഃപൂർവ്വം കൊന്നൊടുക്കി വംശഹത്യയ്ക്ക് ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെന്നും ഭാവിയിൽ പലസ്തീൻ ജനസംഖ്യ കുറയ്ക്കുക എന്നതായിരിക്കാം അവരുടെ പ്രാഥമിക ലക്ഷ്യമെന്നും ഗാസ മുനമ്പിലെ യുനെസ്കോ വിദ്യാഭ്യാസ പദ്ധതിയുടെ തലവനായി സേവനമനുഷ്ഠിച്ച മോഹനൻ ബി. മേനോൻ പറഞ്ഞത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. 1947-ൽ പലസ്തീൻ പ്രദേശങ്ങളിലെ ജൂത ജനസംഖ്യ വെറും 15 ശതമാനം മാത്രമായിരുന്നുവെന്നും മുസ്ലീങ്ങളും ക്രിസ്ത്യാനികളും ഉൾപ്പെടെ ഭൂരിപക്ഷം അറബികളാണെന്നും അദ്ദേഹം പറയുന്നു.

ജനസംഖ്യാ ഭൂരിപക്ഷം സ്ഥാപിക്കുന്നതിനായി ഇസ്രായേൽ ഫലസ്തീനികളെ കൊന്നൊടുക്കുകയാണെന്ന് ലോകം സംശയിക്കുന്നുവെന്ന് മേനോൻ പറയുന്നു. പ്രാദേശികവും ആഗോളവുമായ കാഴ്ചപ്പാടുകളിൽ അടുത്തിടെയുണ്ടായ മാറ്റം അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി, ചില അറബ് രാജ്യങ്ങൾ മുമ്പ് പലസ്തീൻ പ്രശ്നം പരിഹരിക്കുന്നതിൽ വലിയ താൽപ്പര്യം കാണിച്ചിരുന്നില്ലെങ്കിലും, സ്വതന്ത്ര പലസ്തീൻ എന്ന ആവശ്യം ഇപ്പോൾ ആഗോളതലത്തിൽ അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹം ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു .

മനുഷ്യാവകാശ സംഘടനകൾ – പ്രത്യേകിച്ച് ഹ്യൂമൻ റൈറ്റ്സ് വാച്ച് – ഇതിനെ “പഴയ വർണ്ണവിവേചനം പുതിയ രൂപത്തിൽ” എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. വെസ്റ്റ് ബാങ്കിൽ കുടിയേറ്റങ്ങൾ വളരുകയാണ്; യുഎൻ പ്രമേയം 194 പ്രകാരം മടങ്ങാൻ അവകാശമുള്ള ഗാസ അഭയാർത്ഥികളെ ഇപ്പോൾ “ശുചിയാക്കപ്പെട്ട എൻക്ലേവുകളിൽ” പൂട്ടിയിടുന്നു – അവരുടെ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് പകരം കടൽത്തീര കോണ്ടോകൾ സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്നു. ട്രംപിന്റെ പദ്ധതി അമേരിക്കൻ വിദേശനയത്തെ പരമ്പരാഗത ധാർമ്മികതയിൽ നിന്ന് വേർപെടുത്തുന്നു – നിയമപരമായ അടിത്തറകൾക്ക് പകരം “കരാറിന്റെ പ്രതിച്ഛായ”ക്ക് മുൻഗണന നൽകുന്നു. ഈ മാതൃക അന്താരാഷ്ട്ര മാനദണ്ഡങ്ങളെ ദുർബലപ്പെടുത്തുകയും ഗുണ്ടാ ശക്തികൾക്ക് അതിർത്തികൾ മാറ്റാൻ അനുവാദം നല്‍കുകയും ചെയ്യും.

ഈ ദുരന്തത്തിൽ ഇസ്രായേലിന്റെ പങ്ക് “ഭരണകൂട ഭീകരത”യോട് സാമ്യമുള്ളതായി തോന്നുന്നു. 2023 ഒക്ടോബറിൽ ആരംഭിച്ച അവരുടെ സൈനിക നടപടി ആശുപത്രികളും സ്കൂളുകളും ദുരിതാശ്വാസ വാഹനങ്ങൾ പോലും നശിപ്പിച്ചു. ഗാസ ആരോഗ്യ മന്ത്രാലയത്തിന്റെ കണക്കനുസരിച്ച്, ഇതുവരെ 140,000-ത്തിലധികം പേര്‍ക്ക് പരിക്കേറ്റു. പട്ടിണിയെ ആയുധമാക്കിയ ഇസ്രായേലിന്റെ ഉപരോധത്തിനിടയിലാണ് ഇതെല്ലാം സംഭവിച്ചത്. പ്രധാനമന്ത്രി ബെഞ്ചമിൻ നെതന്യാഹുവാകട്ടേ അന്താരാഷ്ട്ര ക്രിമിനൽ കോടതി (ഐസിസി) യെപ്പോലും വെല്ലുവിളിച്ചു. അതേസമയം, അദ്ദേഹത്തിന്റെ തീവ്രവാദ സഖ്യ സർക്കാർ കുടിയേറ്റ കേന്ദ്രങ്ങളിൽ അക്രമത്തിന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത് തുടരുന്നു.

ട്രംപിന്റെ പദ്ധതി ഈ ക്രൂരതയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നില്ല. പകരം, സുരക്ഷാ ഉറപ്പുകളുടെ മറവിൽ, യാതൊരു ഉത്തരവാദിത്തവുമില്ലാതെ ഇസ്രായേലിന് കൂടുതൽ നിയന്ത്രണം കൈമാറുകയാണ്. ഇത് സമാധാനമല്ല, മറിച്ച് ഒരു ഫൗസ്റ്റിയൻ വിലപേശലാണ്: ‘ഇന്ന് ആശ്വാസം, നാളെ പ്രതികാരം.’

ഹമാസും നിരപരാധികളല്ല. 2023 ഒക്ടോബർ 7-ന് 1,200 ഇസ്രായേലി സിവിലിയന്മാർ കൊല്ലപ്പെട്ട ഭീകരമായ സംഭവങ്ങൾ അവര്‍ തന്നെ അവരുടെ നരകത്തിലേക്കുള്ള വാതിലുകൾ തുറന്നു. ഇസ്രായേലിനെ നശിപ്പിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹം ഹമാസിന്റെ ചാർട്ടറിലുണ്ട്. ഇറാനിയൻ റോക്കറ്റുകൾ ആ വിദ്വേഷത്തിന് ഇന്ധനം നൽകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അവരുടെ “മനുഷ്യകവച” തന്ത്രമാണ് ഗാസയെ രക്തസാക്ഷിത്വത്തിന്റെ ചൂളയാക്കി മാറ്റിയത്, ഇത്രയും നിരപരാധികളുടെ ജീവന്‍ കവര്‍ന്നത്. എന്നാൽ, “ഭീകരവൽക്കരണം” എന്ന ട്രംപിന്റെ പ്രസംഗം നിർവചനമില്ലാത്ത പൊള്ളയാണ്. അത് ഹമാസ് സംഘടനയെ തകർക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കിലും, അവരുടെ പ്രത്യയശാസ്ത്രപരമോ പ്രാദേശികമോ ആയ വേരുകളെ അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നില്ല.

പലസ്തീൻ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ വിഘടനവും ഈ സങ്കീർണ്ണത വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു. ഹമാസിന്റെ വിട്ടുവീഴ്ചയില്ലാത്ത നിലപാടിനും ഫത്തയുടെ നിഷ്ക്രിയത്വത്തിനും ഇടയിൽ കുടുങ്ങിയ നേതാക്കൾ, വിട്ടുവീഴ്ചയ്ക്കുള്ള അവസരങ്ങൾ ആവർത്തിച്ച് നഷ്ടപ്പെടുത്തി. 2000-ൽ ക്യാമ്പ് ഡേവിഡ്, 2008-ൽ ഓൾമെർട്ട് വാഗ്ദാനം ഇവയെല്ലാം പൂർത്തീകരിക്കപ്പെടാതെ തുടർന്നു. ജറുസലേമിനെയും അഭയാർത്ഥികളെയും കുറിച്ചുള്ള കടുത്ത നിലപാടുകൾ ഓരോ അവസരവും നിരസിക്കുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചു. “സാങ്കേതിക ഭരണം” അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്ന ട്രംപിന്റെ പദ്ധതി ഫലത്തിൽ ഫലസ്തീനികളെ അവരുടെ ഏജൻസിയിൽ നിന്ന് ഇല്ലാതാക്കുകയും “നവ-കൊളോണിയലിസം” ആയി വീക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ഈ സമാധാനം നിലനിൽക്കുന്നതാണോ അതോ വെറും കപടമാണോ? ട്രംപിന്റെ ഭൂതകാലം മറിച്ചാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ 2020 ലെ “അൾട്ടിമേറ്റ് ഡീൽ” ഇതിനകം തകർന്നു. ഈ പുതിയ പതിപ്പിലും “നോബേൽ അഭിലാഷം” നിറഞ്ഞതായി തോന്നുന്നു, ആഭ്യന്തര പ്രതിസന്ധികൾക്കിടയിൽ തിളങ്ങുന്ന ഒരു പൈതൃകം കെട്ടിപ്പടുക്കാനുള്ള ശ്രമം. എന്നാൽ, ഇത്തവണയും പ്രായോഗിക പ്രശ്‌നങ്ങളുണ്ട്.

ഈ സംഘർഷത്തിന്റെ 80 വർഷത്തെ ചരിത്രം തന്നെ ഈ മണ്ടത്തരത്തിന് ഉദാഹരണമാണ്. 1948-ലെ നഖ്ബയിൽ 750,000 പലസ്തീനികളെ അവരുടെ ഭവനങ്ങളില്‍ നിന്ന് പുറത്താക്കി. ഇന്നുവരെ, 100,000-ത്തിലധികം പലസ്തീനികളും 25,000-ത്തോളം ഇസ്രായേലികളും കൊല്ലപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. തലമുറകൾ അഭയാർത്ഥി ക്യാമ്പുകളിലാണ് വളർന്നത്, അവരുടെ മനസ്സുകൾ ഇൻതിഫാദയുടെ മുറിവുകളാൽ മുദ്രകുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. തുറന്ന ജയിലുകളിൽ രണ്ട് ദശലക്ഷം ഗാസ നിവാസികൾ, വെസ്റ്റ് ബാങ്കിലെ ചെക്ക്‌പോസ്റ്റുകളിൽ ശ്വാസം മുട്ടുന്ന ജനങ്ങള്‍ …. ഈ കൂട്ടായ ആഘാതം തീവ്രവാദത്തെ വളർത്തുന്നു.

സാമ്പത്തികമായി, ഇത് 500 ബില്യൺ ഡോളറിന്റെ ഒരു വിടവാണ്. 2024 മധ്യത്തോടെ, ഗാസ യുദ്ധത്തിൽ ഇസ്രായേലിനുണ്ടായ നഷ്ടം 250 ബില്യൺ ഷെക്കൽ (ഏകദേശം 67 ബില്യൺ ഡോളർ) ആയി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഇത് 2023 ന്റെ അവസാന പാദത്തിൽ അതിന്റെ ജിഡിപി 21% കുറയാൻ കാരണമായി. പലസ്തീൻ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ തകർന്നു – 2007 നും 2023 നും ഇടയിൽ പ്രതിശീർഷ ജിഡിപി 54% കുറഞ്ഞു, വ്യാപാര കമ്മി ജിഡിപിയുടെ 40% എത്തി, ഇസ്രായേലിനെ ആശ്രയിക്കുന്നത് വർദ്ധിച്ചു. മെഡിറ്ററേനിയൻ കടലിലെ ലെവന്റ് ബേസിനിൽ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന 453 ബില്യൺ ഡോളറിന്റെ വാതക സ്രോതസ്സുകൾ യുദ്ധത്തിന്റെ ബന്ദികളായി തുടരുന്നു.

അക്രമാസക്തമായ പ്രതിരോധം ഇസ്രായേലിന് ഓരോ ദശകത്തിലും 250 ബില്യൺ ഡോളർ ചിലവാകുന്നുണ്ടെന്നും അതേസമയം അഹിംസാത്മകമായ പ്രതിഷേധങ്ങൾ ഒരു ചെറിയ ഭാഗം മാത്രമേ ചെലവാകുന്നുള്ളൂവെന്നും കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. 1948 മുതൽ, യുഎസ് ഇസ്രായേലിന് 310 ബില്യൺ ഡോളർ സഹായം നൽകിയിട്ടുണ്ട് – ഇത് ആഗോള വിപണികളെ തളർത്തുന്ന ഒരു ചക്രത്തിന് ഭക്ഷണം നൽകുന്നു. ഇതേ പണം അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങളിലും വിദ്യാഭ്യാസത്തിലും നിക്ഷേപിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് സങ്കൽപ്പിക്കുക – ഒരുപക്ഷേ ഈ പ്രദേശം അവശിഷ്ടങ്ങളുടെ കേന്ദ്രമായിരിക്കുമായിരുന്നില്ല, നവീകരണത്തിന്റെ കേന്ദ്രമാകുമായിരുന്നേനെ.

ഈ വംശഹത്യ വളരെ നേരത്തെ തന്നെ അമേരിക്കയ്ക്ക് തടയാമായിരുന്നു. ഇസ്രായേലിന്റെ പിറവിയുടെ മധ്യസ്ഥൻ എന്ന നിലയിൽ, വാഷിംഗ്ടണിന് ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയിൽ വീറ്റോ അധികാരം ഉണ്ടായിരുന്നു. 1970-കളിൽ “സമാധാനത്തിനായുള്ള ഭൂമി” എന്ന 242-ാം പ്രമേയം അവർ നടപ്പിലാക്കിയിരുന്നെങ്കിൽ, അല്ലെങ്കിൽ ഓസ്ലോ കരാറിനുശേഷം ഒരു ഒത്തുതീർപ്പ് മൊറട്ടോറിയം ഇല്ലാതെ സഹായം കുറച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, ചരിത്രം വ്യത്യസ്തമാകുമായിരുന്നു. എന്നാൽ, അമേരിക്കയുടെ “ബ്ലാങ്ക് ചെക്ക് പിന്തുണ” അസമത്വം നിലനിർത്തുകയും നയതന്ത്രം ഒരു പ്രഹസനമാക്കി ചുരുക്കുകയും ചെയ്തു. ട്രംപിന്റെ ആവേശഭരിതമായ നയം ഇതിനെ കൂടുതൽ തീവ്രതയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ശാശ്വത നീതിയെക്കാൾ ഹ്രസ്വകാല രാഷ്ട്രീയ നേട്ടങ്ങളാണ് ഉയർത്തിക്കാട്ടിയത്.

മുന്നിലുള്ള ചിത്രം ഇരുളടഞ്ഞതാണ് – പ്രതീക്ഷ കുറവാണ്, ഭയം കൂടുതലാണ്. ട്രംപിന്റെ പദ്ധതി ഒരു നിമിഷം ആശ്വാസം നൽകിയേക്കാമെങ്കിലും, അധിനിവേശത്തിന്റെ വേരുകൾ – കുടിയേറ്റങ്ങൾ, ഉപരോധങ്ങൾ, അവകാശ ലംഘനങ്ങൾ മുതലായവ – പരിഹരിക്കാത്തപക്ഷം മുറിവ് കൂടുതൽ വഷളാകും. ഹമാസ് വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ഇസ്രായേല്‍ സജീവമാണ്, പലസ്തീനികൾ രോഷാകുലരാണ്. 2027 ആകുമ്പോഴേക്കും ഒരു പുതിയ സ്ഫോടനമുണ്ടാകുമെന്ന് തീര്‍ച്ചയാണ്..

ഒരു കരാറിൽ നിന്നല്ല, നീതിയിൽ നിന്നാണ് യഥാർത്ഥ സമാധാനം ഉണ്ടാകുന്നത്. തുല്യവും പ്രായോഗികവുമായ രണ്ട് രാഷ്ട്രങ്ങൾ, സാമ്പത്തിക സമത്വം, ഉത്തരവാദിത്തം എന്നിവയില്ലാതെ, ഇത് ‘രക്തവും കോടിക്കണക്കിന് ഡോളറുകളും കൊണ്ട് കറ പുരണ്ട’ ഒരു പുസ്തകത്തിന്റെ മറ്റൊരു അധ്യായം മാത്രമാണ്.

2025, സെപ്റ്റംബർ 22, തിങ്കളാഴ്‌ച

ടിവി സംവാദങ്ങൾ ജനാധിപത്യത്തെ പരിഹസിക്കുന്നതാകരുത്

 


ഇന്ത്യ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ജനാധിപത്യ രാജ്യമായാണ് കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത്. ജനാധിപത്യത്തിന്റെ നട്ടെല്ലായി സംഭാഷണങ്ങളും ചർച്ചകളും കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. എന്നാല്‍, ഇന്ത്യയിലെ ടിവി ചർച്ചകൾ അധിക്ഷേപങ്ങൾ, ആക്രോശങ്ങൾ, രാഷ്ട്രീയ പ്രചാരണങ്ങൾ എന്നിവയാൽ വാദത്തിന് പകരം വയ്ക്കുന്ന ഒരു വേദിയായി മാറിയിരിക്കുന്ന കാഴ്ചയാണ് നാം കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ഈ പ്രൈം-ടൈം ഷോകളിൽ വിവിധ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളുടെ വക്താക്കൾ വ്യക്തിപരമായ ആക്രമണങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുകയും ചർച്ചകൾ അനിശ്ചിതത്വത്തിലാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇത് കാഴ്ചക്കാരുടെ സമയം പാഴാക്കുക മാത്രമല്ല, സമൂഹത്തിൽ ധ്രുവീകരണം പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള അപകടകരമായ ഒരു മാധ്യമമായി മാറുകയും ചെയ്യുന്നു.

വക്താക്കൾ ഉപയോഗിക്കുന്ന അധിക്ഷേപകരമായ ഭാഷ ടിവി ചർച്ചകളെ ഒരു സർക്കസാക്കി മാറ്റുന്നു. ചാനലുകളും അവതാരകരും എന്തിനാണ് ഇത്തരം അർത്ഥശൂന്യമായ ചർച്ചകൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നത്? ഇത് ടിആർപി റേസാണോ അതോ രാഷ്ട്രീയ സമ്മർദ്ദമാണോ?

ഇന്ത്യയിലെ ടിവി സംവാദങ്ങളുടെ ചരിത്രം ആരംഭിക്കുന്നത് 1990-കളിലാണ്. അന്ന് സ്വകാര്യ ചാനലുകൾ ഉയർന്നുവന്നിരുന്ന കാലഘട്ടമായിരുന്നു. തുടക്കത്തിൽ, ഈ സംവാദങ്ങൾ വിഷയങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള വസ്തുതാപരമായ ചർച്ചകൾക്കുള്ള ഒരു മാധ്യമമായിരുന്നു. എന്നാൽ, ഇന്ന് അവ ഒരു ശബ്ദായമാനമായ യുദ്ധക്കളമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഇന്ത്യൻ ടിവി സംവാദങ്ങളിൽ ആക്രമണത്തിന്റെയും വിഷലിപ്തമായ ഭാഷയുടെയും അളവ് ആശങ്കാജനകമാംവിധം വർദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് വിവിധ പഠനങ്ങളും റിപ്പോർട്ടുകളും തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒരു പഠനമനുസരിച്ച്, 80 ശതമാനത്തിലധികം സംവാദങ്ങളിലും അവതാരകർ ആക്രമണാത്മക ഭാഷ ഉപയോഗിക്കുന്നു, ഇത് കാഴ്ചക്കാരിൽ നെഗറ്റീവ് മാനസിക സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നു. ഈ കണക്കുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് സംവാദങ്ങൾ ഇനി വിവരങ്ങളുടെ ഉറവിടമല്ല, മറിച്ച് പ്രചാരണത്തിനുള്ള ഒരു ഉപകരണമാണെന്നാണ്.

രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടി വക്താക്കൾ അധിക്ഷേപകരമായ ഭാഷ ഉപയോഗിക്കുന്നതാണ് ഈ പ്രശ്നത്തിന്റെ കേന്ദ്ര ബിന്ദു. ഒരു സംവാദത്തിനിടെ, ഒരു മൂന്നാം കക്ഷിയുടെ വക്താവിനെ മറ്റൊരു പാർട്ടിയുടെ വക്താവ് അധിക്ഷേപകരമായ വാക്കുപയോഗിച്ചത് ഹൃദയാഘാതത്തിനും മരണത്തിനും കാരണമായതായി റിപ്പോര്‍ട്ടുകളുണ്ടായിരുന്നു. ടിവി സംവാദങ്ങളുടെ വിഷാംശത്തിന്റെ വ്യക്തമായ ഉദാഹരണമാണ് ഈ സംഭവം. അതുപോലെ, മറ്റ് വക്താക്കളാകട്ടേ കേട്ടാല്‍ അറപ്പും വെറുപ്പുമുളവാക്കുന്ന വാക്കുകള്‍ കൊണ്ട് എതിര്‍ ചേരികളിലുള്ളവര്‍ക്കെതിരെ നിര്‍ദ്ദയം അധിക്ഷേപശരങ്ങള്‍ പ്രയോക്കുന്നതും, ഇനിയൊരു കൂട്ടര്‍ കൈയ്യാങ്കളിക്കു വരെ മുതിര്‍ന്ന സംഭവവുമുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. അവര്‍ക്ക് വിവരങ്ങളല്ല വേണ്ടത്, മറിച്ച് പ്രകോപനമാണെന്ന് കാഴ്ചക്കാര്‍ക്ക് മനസ്സിലാകുമെന്ന് ചാനലിനോ അവതാരകര്‍ക്കോ അറിയില്ല.

2024 നവംബറിൽ ഡൽഹി ഹൈക്കോടതി ഒരു ടിവി ചാനലിൽ നിന്ന് ഒരു ക്ലിപ്പ് നീക്കം ചെയ്യാൻ ഉത്തരവിട്ട ചരിത്രമുണ്ട്. അപമാനം സഹിക്കവയ്യാതായപ്പോള്‍ കൈയ്യാങ്കളിയിലെത്തിയതാണ് സംഭവം. അപമാനങ്ങൾ ശാരീരിക അതിക്രമമായി മാറാന്‍ സാധ്യതയുണ്ടെന്ന് ഈ ഉദാഹരണങ്ങൾ തെളിയിക്കുന്നു. രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ അത്തരം വക്താക്കളെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതും ആശങ്കാജനകമാണ്.

മിക്ക വക്താക്കളും രാഷ്ട്രീയ പരിചയമില്ലാത്തവരായിരിക്കും. അവർ നിയമിക്കപ്പെടുന്നത് ചാനല്‍ ചര്‍ച്ചകളില്‍ കയറിയിരുന്ന് പ്രകോപനമുണ്ടാക്കാന്‍ മാത്രമാണ്. രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ യോഗ്യതയുള്ള വക്താക്കളെ തിരഞ്ഞെടുത്താൽ, ചർച്ചകൾ കൂടുതൽ സിവിൽ സ്വഭാവമുള്ളതും ഫലപ്രദവുമാകും. എന്നാൽ നിലവിൽ, ഈ വക്താക്കൾ പ്രത്യയശാസ്ത്രത്തേക്കാൾ വ്യക്തിപരമായ ആക്രമണങ്ങളെ ആശ്രയിക്കുന്ന പാർട്ടികളുടെ മുഖങ്ങളായി മാറിയിരിക്കുകയാണ്.

ചാനലുകൾ എന്തിനാണ് ഇത്തരം താഴ്ന്ന നിലവാരത്തിലുള്ള വക്താക്കളെ ക്ഷണിക്കുന്നത്? ടിആർപി (ടെലിവിഷൻ റേറ്റിംഗ് പോയിന്റ്) റിപ്പോർട്ടുകൾ കാണിക്കുന്നത് പോലെ, സാമ്പത്തിക സമ്മർദ്ദങ്ങൾ ഗ്രൗണ്ട് റിപ്പോർട്ടിംഗിൽ ഇടിവുണ്ടാക്കിയതും സ്റ്റുഡിയോ ചർച്ചകൾ പ്രാഥമിക ഉള്ളടക്കമായി മാറിയതുമാണ് പ്രധാന കാരണം. യുക്തിസഹമായ ചർച്ചകൾ കാഴ്ചക്കാരെ പിന്തിരിപ്പിക്കുമെന്ന് ചാനലുകൾക്ക് അറിയാം. പക്ഷേ, അവരെ സജീവമായി നിലനിർത്തണമെങ്കില്‍ ആര്‍പ്പു വിളികളും അട്ടഹാസങ്ങളും വേണം.

രാഷ്ട്രീയ സമ്മർദ്ദം വർദ്ധിക്കുന്നതും മറ്റൊരു കാരണമാണെന്ന് ടൈം മാഗസിൻ പറയുന്നു. സംസ്ഥാന, പാർട്ടി പരസ്യ ബജറ്റുകളാണ് ചാനലുകളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. തൽഫലമായി, ഭരണകക്ഷിക്ക് ഗുണം ചെയ്യുന്ന തരത്തിൽ ചർച്ചകൾ രൂപപ്പെടുന്നു. പ്രതിപക്ഷ വക്താക്കൾ അപമാനിക്കപ്പെടുന്നു. അതേസമയം, അധികാരത്തിലുള്ളവർക്ക് സ്വതന്ത്ര നിയന്ത്രണം നൽകുന്നു. 2022-ൽ, ഇൻഫർമേഷൻ ആൻഡ് ബ്രോഡ്കാസ്റ്റിംഗ് മന്ത്രാലയം ചാനലുകളെ പ്രകോപനപരമായ ഭാഷയിലുള്ള സംവാദങ്ങൾ സംപ്രേഷണം ചെയ്യരുതെന്ന് നിർദ്ദേശം നല്‍കിയിരുന്നു. പക്ഷെ, അത് ഫലപ്രദമായില്ല. സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ വൈറലാകുകയും ചാനലിന്റെ വ്യാപ്തി വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ വിവാദങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്ന വക്താക്കളെ ചാനലുകൾ മനഃപൂർവ്വം ക്ഷണിക്കുന്നു.

ഇത്തരം സംവാദങ്ങളുടെ സാമൂഹിക ആഘാതം ഗുരുതരമാണ്. അവ സമൂഹത്തെ ധ്രുവീകരിക്കുന്നു, പ്രത്യേകിച്ച് ഹിന്ദു-മുസ്ലീം വിഷയങ്ങളിൽ. ഗവേഷണമനുസരിച്ച്, സംവാദങ്ങൾ “ഫിക്സഡ് മാച്ചുകൾ” പോലെയാണ്, അവിടെ അപമാനങ്ങളും വഴക്കുകളും മുൻകൂട്ടി ആസൂത്രണം ചെയ്യപ്പെടുന്നു. മുസ്ലീം പാനലിസ്റ്റുകളെ “ദേശവിരുദ്ധർ” എന്ന് വിളിക്കുന്നു, ഇത് വർഗീയ അക്രമത്തിന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. ഇന്ത്യൻ ചാനലുകൾ മുസ്ലീങ്ങൾക്കെതിരെ വിദ്വേഷം പ്രചരിപ്പിക്കുന്നുവെന്ന് ഒരിക്കല്‍ ഗൾഫ് ന്യൂസ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തിരുന്നു. തൊഴിലും വിദ്യാഭ്യാസവും തേടുന്ന ഒരു വിഭാഗം യുവാക്കൾ ഈ സംവാദങ്ങൾ കാരണം അക്രമാസക്തരാകുന്നു. ജനാധിപത്യത്തിൽ സംഭാഷണം അനിവാര്യമാണ്, എന്നാൽ ഈ വിഷലിപ്തമായ സംഭാഷണം സമൂഹത്തെ ദുർബലപ്പെടുത്തുകയേ ഉള്ളൂ.

ചാനലിന്റെയും അവതാരകരുടെയും ഉത്തരവാദിത്തം ഇവിടെ നിർണായകമാണ്. അവർ മോഡറേറ്റർമാരാണ്, പങ്കെടുക്കുന്നവരല്ല. എന്നാല്‍, മിക്ക അവതാരകരും അധിക്ഷേപകരമായ ഭാഷ ഉപയോഗിക്കുന്നു. സംവാദങ്ങൾ “വിഷലിപ്തമായി” മാറിയിരിക്കുന്നുവെന്ന് ഒരു റെഡിഫ് റിപ്പോർട്ടില്‍ പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. പ്രതിപക്ഷത്തെ സംസാരിക്കാൻ അനുവദിക്കാതെ അവതാരകർ സമയം കളയുന്നു. ചാനലുകൾ കർശനമായ പെരുമാറ്റച്ചട്ടം നടപ്പിലാക്കിയാൽ സ്ഥിതി മെച്ചപ്പെടും. എന്നാൽ, ടിആർപികളുടെയും രാഷ്ട്രീയ നേട്ടത്തിന്റെയും പ്രേരണയാൽ അവർ അത് അവഗണിക്കുന്നു.

ഈ പരിഹാരത്തിന് ബഹുമുഖ ശ്രമങ്ങൾ ആവശ്യമാണ്. ഒന്നാമതായി, രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾ വക്താക്കളുടെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് മെച്ചപ്പെടുത്തണം. പരിചയസമ്പന്നരും പരിഷ്കൃതരുമായ വ്യക്തികളെ മാത്രമേ ചാനലുകളില്‍ ചര്‍ച്ചയ്ക്ക് അയക്കാവൂ. രണ്ടാമതായി, അധിക്ഷേപകരമായ ഭാഷയ്ക്ക് ഉടനടി ശിക്ഷ നൽകുന്നത് പോലുള്ള കർശനമായ നിയന്ത്രണങ്ങൾ TRAI യും വാർത്താ മന്ത്രാലയവും നടപ്പിലാക്കണം. മൂന്നാമതായി, കാഴ്ചക്കാർ ജാഗ്രത പാലിക്കണം; സെൻസേഷണലിസത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്ന ചാനലുകളെ അവർ ബഹിഷ്കരിക്കണം. നാലാമതായി, സോഷ്യൽ മീഡിയ ഇടപെടൽ പോസിറ്റീവായ ടിവിയിൽ സ്വതന്ത്ര മാധ്യമ നിരീക്ഷകർ വസ്തുതാപരമായ സംവാദങ്ങൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കണം.

ഇന്ത്യയിലെ ടിവി സംവാദങ്ങൾ ജനാധിപത്യത്തെ പരിഹസിക്കുന്നതായി മാറിയിരിക്കുകയാണ്. അധിക്ഷേപകരമായ വക്താക്കളുടെ ആധിപത്യം സംവാദങ്ങളെ അർത്ഥശൂന്യമാക്കുക മാത്രമല്ല, സമൂഹത്തെ വിഭജിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ചാനലുകളും അവതാരകരും പത്രപ്രവർത്തനത്തെ യഥാർത്ഥത്തിൽ ബഹുമാനിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, അവർ ടിആർപികളേക്കാൾ ഉത്തരവാദിത്തമുള്ള ചര്‍ച്ചകള്‍ക്കും സംഭാഷണങ്ങള്‍ക്കും മുൻഗണന നൽകണം. അല്ലാത്തപക്ഷം, ഈ സംവാദങ്ങൾ ജനാധിപത്യത്തിന്റെ വേരുകൾ ഇല്ലാതാക്കുന്നത് തുടരും. അപമാനങ്ങളല്ല, യുക്തി നിലനിൽക്കുന്ന ഒരു മാധ്യമം നമുക്ക് ആവശ്യപ്പെടേണ്ട സമയമാണിത്. അപ്പോൾ മാത്രമേ ഇന്ത്യയുടെ ജനാധിപത്യം ശക്തിപ്പെടുത്തപ്പെടുകയുള്ളൂ.

2025, സെപ്റ്റംബർ 12, വെള്ളിയാഴ്‌ച

നെതന്യാഹുവിന്റെ അനന്തമായ യുദ്ധം

 

ഇസ്രായേല്‍ പ്രധാനമന്ത്രി ബെഞ്ചമിൻ നെതന്യാഹു എന്തുകൊണ്ടാണ് യുദ്ധം നിർത്താത്തത്? എന്തുകൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹം ബോംബിംഗ് തുടരുന്നത്? അദ്ദേഹം എപ്പോഴെങ്കിലും യുദ്ധം നിർത്താൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ടോ? ഇസ്രായേൽ സ്വയം ചോദിക്കുന്നതിന് മുമ്പ് എത്ര തലസ്ഥാനങ്ങൾ ആക്രമിക്കേണ്ടതുണ്ട്: എന്ത് ഉദ്ദേശ്യത്തിനായി? എന്ന ചോദ്യം ഓരോ തവണയും കൂടുതൽ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു.

2023 ഒക്ടോബർ 7 ന് ഹമാസിന്റെ ആക്രമണം ഇസ്രായേലിനെ രക്തരൂക്ഷിതവും രോഷാകുലവുമാക്കിയതിനുശേഷമാണ് നെതന്യാഹു നിർത്താതെ സൈനിക പ്രവർത്തനങ്ങൾ തീവ്രമാക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്. ഗാസ, ലെബനൻ, സിറിയ, യെമൻ, ഇറാൻ, ഇപ്പോൾ ഖത്തർ. നെതന്യാഹുവിന് മുന്നിലുള്ള ശത്രുക്കളുടെ ഭൂപടം ഒരു മഷിപ്പാട് പോലെ വികസിക്കുകയാണ്. രണ്ട് വർഷത്തിന് ശേഷം, ഇത് ഇനി ഹമാസുമായുള്ള ഒരു യുദ്ധം മാത്രമല്ല. അത് മുഴുവൻ മേഖലയുമായും ഉള്ള ഒരു യുദ്ധമായി മാറിയിരിക്കുന്നു.

യഥാർത്ഥ ഭീഷണികൾക്കെതിരെയാണ് തങ്ങളുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ എന്ന് ഇസ്രായേൽ ഇതുവരെ വാദിച്ചു. ഒക്ടോബർ 7 ന് ശേഷം ഇറാഖ്, ലെബനൻ, പലസ്തീൻ, സിറിയ, യെമൻ എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള സായുധ സംഘങ്ങൾ ആക്രമിച്ചിരുന്നു. ഇറാനും ആക്രമണങ്ങൾ നടത്തി. ഇതിനെ “പ്രതിരോധത്തിനു മുമ്പുള്ള” ഭാഷയിൽ ചുരുക്കാമായിരുന്നു. എന്നാൽ, ഖത്തറിനെതിരായ ആക്രമണത്തിന്റെ അവകാശവാദമൊന്നുമില്ല. ഹമാസിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ഓഫീസ് ഉള്ള ചെറിയ എമിറേറ്റിൽ യുഎസ് സെൻട്രൽ കമാൻഡ് ആസ്ഥാനവും ഉണ്ട്. എന്തിനാണ് അവിടെ ആക്രമണം നടത്തുന്നത്? ദോഹയ്‌ക്കെതിരായ ആക്രമണം പ്രതിരോധത്തിന് മുമ്പോ പ്രതിരോധമോ ആയിരുന്നില്ല. ഒരു പരമാധികാര രാഷ്ട്രത്തിന്റെ മണ്ണിനോടുള്ള പ്രതികാര നടപടിയായിരുന്നു അത്.

ഇത്തവണ ലോകം അസന്ദിഗ്ധമായി അപലപിച്ചു. ഇസ്രായേലിന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത സഖ്യകക്ഷിയായ യു എസ് പ്രസിഡന്റ് ഡോണാള്‍ഡ് ട്രം‌പ്, തങ്ങൾ “അങ്ങേയറ്റം അസംതൃപ്തരാണെന്ന്” പറഞ്ഞു. ഖത്തർ പ്രധാനമന്ത്രി ഇതിനെ “ഭീകര രാഷ്ട്രം” എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചു, ഇത് വെടിനിർത്തലിന്റെയും ബന്ദികളുടെ മോചനത്തിന്റെയും പ്രതീക്ഷകളെ തകർത്തു. തുർക്കി, സൗദി അറേബ്യ, ഈജിപ്ത്, യുഎഇ എന്നിവ ഇതിനെ അന്താരാഷ്ട്ര നിയമത്തിന്റെയും പരമാധികാരത്തിന്റെയും ലംഘനമാണെന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചു. റഷ്യ ഇതിനെ യുഎൻ ചാർട്ടറിന്റെ “ഗുരുതരമായ ലംഘനം” എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചു. ഇത് അപകടകരമായ ഒരു സംഘർഷമാണെന്ന് ഫ്രാൻസും ബ്രിട്ടനും മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി. ഖത്തറിന്റെ പ്രാദേശിക സമഗ്രതയുടെ നഗ്നമായ ലംഘനമാണിതെന്ന് യുഎൻ പറഞ്ഞു. അപൂർവവും എന്നാൽ പ്രധാനപ്പെട്ടതുമായ ഒരു നീക്കത്തിൽ, ഇന്ത്യ മൗനം വെടിഞ്ഞു. പ്രധാനമന്ത്രി നരേന്ദ്ര മോദി ഖത്തർ അമീറുമായി സംസാരിക്കുകയും ദോഹയെ “സഹോദര രാഷ്ട്രം” എന്ന് വിളിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇസ്രായേൽ അതിർത്തി ലംഘിച്ചുവെന്നതിന്റെ എല്ലാ വശങ്ങളിൽ നിന്നും സൂചനകൾ ലഭിച്ചു.

ദോഹയെ ആക്രമിച്ചതിലൂടെ, നെതന്യാഹു ബന്ധങ്ങൾക്ക് വിള്ളൽ വീഴ്ത്തുകയോ മധ്യസ്ഥരെ കൊല്ലുകയോ മാത്രമല്ല, നയതന്ത്രം തന്റെ അജണ്ടയിലുണ്ടെന്ന മിഥ്യാധാരണയും അദ്ദേഹം അവസാനിപ്പിച്ചു. ഈ നീക്കം ചർച്ചകളെ വഴിതെറ്റിക്കുകയും ബന്ദികളെ അപകടത്തിലാക്കുകയും അമേരിക്കയുടെ ഗൾഫ് പങ്കാളികളെ പ്രകോപിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുമെന്ന് മൊസാദും അദ്ദേഹത്തിന്റെ സ്വന്തം ജനറൽമാരും മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി. പക്ഷേ അദ്ദേഹം അവരെ അവഗണിച്ചു. തുടർന്ന് ഒരു തണുത്ത വെല്ലുവിളിയോടെ ഒരു പ്രസ്താവന പുറപ്പെടുവിച്ചു: “ഹമാസ് നേതാക്കൾക്ക് ഖത്തറിൽ പോലും ഒരു അഭയം കണ്ടെത്താനാവില്ല.” 9/11 നോടുള്ള യുഎസ് പ്രതികരണവുമായി ഇസ്രായേലിന്റെ നടപടികളെ ബന്ധിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം കൂടുതൽ മുന്നോട്ട് പോയി – അവരുടെ ഓപ്പറേഷൻ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടെങ്കിലും. ഖത്തറിന് മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി: “അവരെ പുറത്താക്കുക അല്ലെങ്കിൽ നീതിപീഠത്തിന് മുന്നിൽ കൊണ്ടുവരിക, അല്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ നിർത്തില്ല.”

ആ നിമിഷം, നെതന്യാഹു തന്ത്രമല്ല, മറിച്ച് തന്റെ വ്യക്തിപരമായ അധികാര സംരക്ഷണത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യമാണ് വെളിപ്പെടുത്തിയത്. വിട്ടുവീഴ്ച ചെയ്യുന്നതിനേക്കാൾ, വലതുപക്ഷത്തെ സർക്കാരിൽ നിലനിർത്തുന്നതാണ് അദ്ദേഹത്തിന് നല്ലത്, കഠിനമായ ചെറുത്തുനിൽപ്പിലൂടെ പോഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്നതായിരുന്നു. സമാധാനത്തിന്റെ ദുർബലമായ പ്രതീക്ഷയേക്കാൾ നല്ലത് തെറ്റായ ശക്തിപ്രകടനം നിലനിർത്തുക എന്നതായിരുന്നു.

പക്ഷേ അതിന്റെ വില വളരെ വലുതാണ്. ദോഹയിലെ ആക്രമണം ഗാസയിലെ വെടിനിർത്തൽ ചർച്ചകളെ വഴിതെറ്റിച്ചു. ഇസ്രായേലി ബന്ദി പ്രതിസന്ധി കൂടുതൽ രൂക്ഷമായി. ഗൾഫ് തലസ്ഥാനങ്ങളിൽ രണ്ട് ഭയങ്ങൾ സ്ഥിരീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്: ഇസ്രായേൽ ഇപ്പോൾ ഒരു പ്രാദേശിക മേധാവിത്വം പോലെ പെരുമാറുന്നുവെന്നും യുഎസിന് അവരുടെ സുരക്ഷ ഇനി ഉറപ്പ് നൽകാൻ കഴിയില്ലെന്നും.

അതുകൊണ്ട് ഓരോ ബോംബാക്രമണത്തിനുശേഷവും ഉയരുന്ന ചോദ്യം ഒന്നുതന്നെയാണ്: നെതന്യാഹുവിന്റെ വിജയം എങ്ങനെയായിരിക്കുമെന്ന് അദ്ദേഹം സങ്കൽപ്പിക്കുന്നു? നേതാവില്ലാത്ത ഒരു ഹമാസോ? അതോ അദ്ദേഹത്തിന് അഭയം നൽകാൻ ഭയന്ന മധ്യപൂർവദേശമോ? അതോ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒരു വിജയവുമില്ലേ – യുദ്ധം തന്ത്രമായി, ആടിയുലഞ്ഞ ഒരു സഖ്യത്തെ ഒരുമിച്ച് നിർത്തുന്ന പശയായി, രാഷ്ട്രീയ മൂലധനം നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു പ്രധാനമന്ത്രിയുടെ കവചമായി മാറിയിരിക്കുന്നു.

അനന്തമായ യുദ്ധം രാഷ്ട്രീയ ഓക്സിജനാണെന്ന് കണ്ടെത്തിയ നേതാക്കളാൽ ചരിത്രം നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സിറിയയിൽ അസദ്, “ഭീകരതയ്‌ക്കെതിരായ യുദ്ധത്തിൽ” ബുഷ്, ഉക്രെയ്നിൽ പുടിൻ. ഇപ്പോൾ നെതന്യാഹു അതേ ഗ്രൂപ്പിലെ അംഗമാണ്, അവർക്ക് അനന്തമായ യുദ്ധം സമാധാനത്തേക്കാൾ ഭയാനകമാണ്. യുദ്ധം ഒരു മാർഗമല്ല, മറിച്ച് അധികാരത്തിൽ തുടരാനുള്ള ഒരു സംവിധാനമാണ്.

അപ്പോൾ യഥാർത്ഥ ചോദ്യം നെതന്യാഹു എപ്പോൾ നിർത്തും എന്നതല്ല, മറിച്ച് അദ്ദേഹം എപ്പോഴെങ്കിലും നിർത്താൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നതാണ്.

2025, ഓഗസ്റ്റ് 29, വെള്ളിയാഴ്‌ച

അമേരിക്കയുടെ ആഗ്രഹം

 


ഡൊണാൾഡ് ട്രംപ് ഭരണകൂടം ഇന്ത്യയോട് അസ്വസ്ഥരാകുന്നതിന്റെ പിന്നിലെ രഹസ്യങ്ങൾ സ്വന്തം ഉദ്യോഗസ്ഥർ തന്നെ വെളിപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. റഷ്യൻ അസംസ്കൃത എണ്ണ വാങ്ങുക മാത്രമല്ല, വ്യാപാര ചർച്ചകളിൽ ഇന്ത്യ ‘ശാഠ്യ’ മനോഭാവം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തതാണ് കാരണമെന്ന് വാണിജ്യ മന്ത്രി സ്കോട്ട് ബസന്റ് പറഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ പ്രസിഡന്റ് ഡൊണാൾഡ് ട്രംപിന്റെ മുഖ്യ വ്യാപാര ഉപദേഷ്ടാവ് പീറ്റർ നവാരോ പറയുന്നത്, “അവർ (ഇന്ത്യക്കാർ) വളരെ അഹങ്കാരികളാണ്, അവർ നമ്മുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി അമേരിക്കൻ ഉൽപ്പന്നങ്ങൾക്ക് അവരുടെ ഇറക്കുമതി തീരുവ ഉയർന്നതല്ലെന്ന് പറയുന്നു. റഷ്യൻ എണ്ണയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അത് നമ്മുടെ പരമാധികാരമാണെന്ന് അവർ പറയുന്നു, നമുക്ക് എവിടെ നിന്ന് വേണമെങ്കിലും എണ്ണ വാങ്ങാം” എന്നാണ്.

തീര്‍ന്നില്ല…. റഷ്യയും ഉക്രെയ്‌നും തമ്മിലുള്ള യുദ്ധത്തെ ‘മോദി യുദ്ധം’ എന്നാണ് അദ്ദേഹം വിശേഷിപ്പിച്ചത്. ബുധനാഴ്ച ‘ബ്ലൂംബർഗ് ടിവി’ക്ക് നൽകിയ അഭിമുഖത്തിൽ, ഇന്ത്യ യുദ്ധത്തെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ഇരട്ടത്താപ്പ് കളിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്നും അദ്ദേഹം ആരോപിച്ചു. ഇന്ത്യ ഇന്ന് റഷ്യയിൽ നിന്ന് എണ്ണ വാങ്ങുന്നത് നിർത്തിയാൽ, നാളെ അവരുടെ മേല്‍ ചുമത്തിയ താരിഫ് നീക്കം ചെയ്യുമെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞുവെച്ചു.

ഇന്ത്യ റഷ്യയിൽ നിന്ന് വിലകുറഞ്ഞ എണ്ണ വാങ്ങുകയും, ശുദ്ധീകരിക്കുകയും, ഉയർന്ന വിലയ്ക്ക് വിൽക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്നാണ് ട്രം‌പിന്റെ ആരോപണം. അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നതിലൂടെ റഷ്യയ്ക്ക് യുദ്ധത്തിന് പണം നൽകുകയും അവര്‍ ഉക്രെയ്‌നെ ആക്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. റഷ്യയുമായും ചൈനയുമായും ഇന്ത്യയുടെ വളർന്നുവരുന്ന ബന്ധം ലോകത്തിന് ഭീഷണിയായി മാറുമെന്നും നവാരോ മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി. “ഇന്ത്യ, നിങ്ങൾ സ്വേച്ഛാധിപതികളെയാണ് കൂട്ടുപിടിക്കുന്നത്. ചൈന  നിങ്ങളുടെ പല പ്രദേശങ്ങളും കൈവശപ്പെടുത്തി, റഷ്യയോ? അവരെ വിടൂ…. അവർ നിങ്ങളുടെ സുഹൃത്തുക്കളല്ല” എന്നാണ് നവാരോയുടെ മുന്നറിയിപ്പ്.

അമേരിക്കൻ ഉൽപ്പന്നങ്ങൾക്ക് ഇന്ത്യ തീരുവ ചുമത്തുന്നതിനെയും നവാരോ വിമർശിച്ചു. “ഇന്ത്യയുടെ നയങ്ങൾ കാരണം അമേരിക്കയിലെ എല്ലാവരും കഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഇന്ത്യ വളരെ ഉയർന്ന തീരുവ ചുമത്തിയതിനാൽ അമേരിക്കൻ പൊതുജനങ്ങൾ, ബിസിനസ്സ്, തൊഴിലാളികൾ, എല്ലാവരും നഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഇതുമൂലം, അമേരിക്കയിൽ തൊഴിലവസരങ്ങൾ നഷ്ടപ്പെടുന്നു, ഫാക്ടറികൾ അടച്ചുപൂട്ടുന്നു, ജനങ്ങളുടെ വരുമാനവും വർദ്ധിച്ച വേതനവും നഷ്ടപ്പെടുന്നു,” അദ്ദേഹം പറയുന്നു.

താരിഫുകളിലൂടെയും മറ്റ് മാർഗങ്ങളിലൂടെയും അമേരിക്കൻ ‘മഹത്വം’ തിരികെ കൊണ്ടുവരുമെന്ന മിഥ്യാധാരണ ട്രംപ് വളർത്തിയെടുക്കുമ്പോൾ, അമേരിക്കയുടെ പിണിയാളാണെന്ന സ്വന്തം പ്രതിച്ഛായ കെട്ടിപ്പടുത്ത, സ്വന്തം താൽപ്പര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്ന ഒരു രാജ്യത്തെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണകൂടം അംഗീകരിച്ചില്ല. അത്തരമൊരു സാഹചര്യത്തിൽ, അമേരിക്കൻ കമ്പനികൾക്ക് അതിന്റെ വിപണികളും വിഭവങ്ങളും പൂർണ്ണമായും തുറന്നുകൊടുത്തും സ്വന്തം നഷ്ടം സഹിച്ചും അമേരിക്കയുടെ തന്ത്രപരമായ പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമാകുന്നതിലൂടെ മാത്രമേ ഇന്ത്യയ്ക്ക് അമേരിക്കൻ താരിഫുകളുടെ ആഘാതം ഒഴിവാക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ എന്ന് വ്യക്തമാണ്.

ഇന്ത്യ ഇത്രയും വലിയ വില നൽകണമോ എന്ന് ഇപ്പോൾ ആലോചിക്കേണ്ട കാര്യമുണ്ടോ? ഇന്ത്യയിലെ അമേരിക്കൻ അനുകൂല പൊതുജനാഭിപ്രായം വളരെ ശക്തമാണ്. ഇന്ത്യയിലെ ഉന്നതർക്ക് അമേരിക്കയിലും അത് നയിക്കുന്ന നവ-ലിബറൽ സാമ്പത്തിക മാതൃകയിലും ആഴത്തിലുള്ള നിക്ഷിപ്ത താൽപ്പര്യങ്ങളുണ്ട്. ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ നിലപാട് മാറ്റണമെന്നും അമേരിക്കയുമായുള്ള ബന്ധം കൈകാര്യം ചെയ്യണമെന്നും വാദിക്കുന്ന ആളുകളുടെ എണ്ണത്തിന് ഒരു കുറവുമില്ല. എന്നാൽ, നിലവിലെ കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെ സ്വാഭാവിക ചായ്‌വ് അവരെപ്പോലെ തന്നെ അമേരിക്കയ്ക്കും അനുകൂലമായിരുന്നുവെന്ന് അത്തരം ഗ്രൂപ്പുകൾ ഓർമ്മിക്കണം. ഇതൊക്കെയാണെങ്കിലും, അമേരിക്കയ്ക്ക് അവരുടെ നിലപാടിൽ മോശം തോന്നിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, അതിനർത്ഥം നരേന്ദ്ര മോദി സർക്കാർ ഒരു പരിധിയിലെത്തിയ ശേഷം ബ്രേക്കുകൾ പ്രയോഗിച്ചു എന്നാണ്. ഇതിൽ കൂടുതൽ വളയാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നത് വിവേകശൂന്യമോ അങ്ങേയറ്റം സ്വാർത്ഥമോ ആയ മനോഭാവമാണ്.

2025, ഓഗസ്റ്റ് 21, വ്യാഴാഴ്‌ച

അമേരിക്കയുടെ ധാർമ്മിക രേഖകൾ മങ്ങുകയാണോ?

 


സംഭവിക്കേണ്ടിയിരുന്നത് സംഭവിച്ചു. യുഎസ് പ്രസിഡന്റ് ഡൊണാൾഡ് ട്രംപ് തന്റെ വർഗത്തെയോ ജാതിയെയോ തിരിച്ചു കാണിച്ചു! ‘അമേരിക്ക ഫസ്റ്റ്’ ഉം അതിന്റെ ‘ഫസ്റ്റ് സിറ്റിസൺ’ ആയ പ്രസിഡന്റ് ട്രംപും പുടിനെപ്പോലുള്ളവരുടെ കൂട്ടുകെട്ട് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവെന്ന് ലോകം വീണ്ടും മനസ്സിലാക്കി! ട്രംപ് തന്റെ ആദ്യ ടേമിൽ ഉത്തര കൊറിയൻ പ്രസിഡന്റ് കിം ജോങ്-ഉന്നുമായി സൗഹൃദത്തിലായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ രണ്ടാം ടേമിൽ, ആദ്യ ദിവസം മുതൽ ഇതുവരെ, അദ്ദേഹം പ്രസിഡന്റ് പുടിനെ തന്റെ സുഹൃത്ത് എന്ന് വിളിക്കുകയും തന്റെ സഖ്യകക്ഷികളായ യൂറോപ്യൻ രാജ്യങ്ങളെ ഞെട്ടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു! അതുകൊണ്ടാണ് അലാസ്കയിൽ നടന്ന ട്രംപ്-പുടിൻ ചർച്ചകളിൽ നിന്ന് ഒന്നും പുറത്തു വരാതിരുന്നതില്‍ അതിശയിക്കാനില്ലാത്തത്. പക്ഷേ, പുടിൻ തന്റെ ദൗത്യം പൂര്‍ത്തിയാക്കി വിജയകരമായി രാജ്യത്തേക്ക് മടങ്ങി. അടുത്ത കൂടിക്കാഴ്ചയ്ക്കായി ട്രംപിനെ മോസ്കോയിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചപ്പോൾ മറ്റൊരു കാര്യവും സൂചിപ്പിച്ചു…. “ട്രംപ് യു എസ് പ്രസിഡന്റായി തുടരുന്നിടത്തോളം കാലം അദ്ദേഹം ഉക്രെയ്നുമായി പോരാടില്ല.”

ലോകം അത് നേരിട്ട് കാണുക മാത്രമല്ല, ട്രംപും പുടിനും തമ്മിലുള്ള സൗഹൃദം എത്ര ആഴമേറിയതാണെന്ന് കാണുകയും ചെയ്തിരിക്കണം. ട്രംപ് പുടിനെ നേരിട്ട് ചുവപ്പ് പരവതാനിയിൽ സ്വാഗതം ചെയ്തു. ലോക രാഷ്ട്രീയം രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിനായി അദ്ദേഹവും അദ്ദേഹത്തിന്റെ റിപ്പബ്ലിക്കൻ പാർട്ടിയും എന്ത് തരത്തിലുള്ള രൂപരേഖയാണ് തയ്യാറാക്കിയതെന്ന് എല്ലാവർക്കും ഒരുപക്ഷെ മനസ്സിലായിട്ടുണ്ടാകും.

അതുകൊണ്ടാണ് പുടിൻ അലാസ്കയിൽ നിന്ന് മിക്കവാറും എല്ലാം എടുത്തത് – അധികാരം, ഫോട്ടോകൾ, ഒരു വേദി – എന്നിവ. പ്രസിഡന്റ് ട്രംപിന്റെ ഉദ്ദേശ്യവും തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട “ശക്തനായ” പുടിനില്‍ നിന്ന് അംഗീകാരം നേടുക എന്നതായിരുന്നു എന്നു തോന്നുന്നു. പാശ്ചാത്യ സമൂഹത്തിൽ മുമ്പത്തെപ്പോലെ ബഹുമാനം ലഭിക്കാത്തതിൽ അദ്ദേഹത്തിന് വേദനയുണ്ടാകാം. അതിനാൽ, അദ്ദേഹത്തിനും ഒരു ഫോട്ടോഷൂട്ട്, ഒരു തലോടൽ എന്നിവ ആവശ്യമായി വന്നു. പ്രസക്തിയുടെ ഒരു മിഥ്യാധാരണ അദ്ദേഹത്തിന് സൃഷ്ടിക്കേണ്ടിവന്നു.

അങ്ങനെ ലോകത്തിന് അലാസ്കയിൽ നിന്ന് കൂടുതൽ ആഴമേറിയ ഫലം ലഭിച്ചു. ഒരു തരത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ, പുതിയ ലോക ക്രമത്തിന്റെ ക്രൂരമായ യാഥാർത്ഥ്യം. ട്രംപിന്റെ ലോകത്ത്, റഷ്യയുടെ ശക്തി വർദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്, സ്വേച്ഛാധിപത്യ ഭരണാധികാരികളുടെ കൂട്ടുകെട്ട് ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുകയാണ്. അതുമൂലം, അമേരിക്കയുടെ ദിശ, ശക്തി, അതിന്റെ ധാർമ്മിക പ്രഭാവലയം, എല്ലാം അതിന്റെ പ്രസിഡന്റിന്റെ, ഒരു മനുഷ്യന്റെ, അഹങ്കാരത്തിലേക്ക് ചുരുങ്ങുകയാണെന്ന് പറയാം.

ആ രംഗം വിചിത്രമായിരുന്നു – കനത്ത അലാസ്ക ആകാശത്തിനു കീഴിൽ മുഖാമുഖം രണ്ട് “ശക്തന്മാർ”. പടിഞ്ഞാറൻ പ്രദേശത്തെ സ്വയം പ്രഖ്യാപിത മഹാനായ ശക്തൻ, കിഴക്കിന്റെ പുറത്താക്കപ്പെട്ട, യുദ്ധ കുറ്റവാളിക്ക് മുന്നിൽ കുമ്പിടുന്നു. ട്രംപ് സ്വയം പരിഹസിച്ചു, തുടർന്ന് അദ്ദേഹം “വീണ്ടും മികച്ചതാക്കുമെന്ന്” ആവർത്തിച്ച് അവകാശപ്പെടുന്ന “മഹത്തായ അമേരിക്ക”. അത് ഒരു രാഷ്ട്രീയ നാടകമായിരുന്നു – നിരാശയുടെ ഒരു ഷോ, താൻ ഇനി പ്രധാന കഥാപാത്രമല്ലെന്ന് അറിയുന്ന ഒരു മനുഷ്യന്റെ പ്രകടനം. എന്നിട്ടും, അവർ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു – ചുവന്ന പരവതാനി വിരിച്ചു, ക്യാമറകൾക്കായി പുഞ്ചിരിച്ചു, പല്ലു കടിച്ചു, ഒരു യുദ്ധ കുറ്റവാളിയെ ദി ബീസ്റ്റിൽ തന്നോടൊപ്പം സവാരി ചെയ്യാൻ അനുവദിച്ചു, മീറ്റിംഗിനെ “പത്തിൽ പത്ത്” എന്ന് സ്വയം പുകഴ്ത്തിപ്പറഞ്ഞു.

ഫലം? വെടിനിർത്തൽ ഇല്ല, ദിശയില്ല. വെറും ചിത്രങ്ങൾ – പ്രതിച്ഛായ ഇപ്പോൾ ഉദ്ദേശ്യത്തെ മറികടക്കുന്ന ഒരു ലോകത്തിന് അനുയോജ്യമാണ്. പൊങ്ങച്ചത്തിൽ തന്റെ ഐഡന്റിറ്റി കെട്ടിപ്പടുത്ത ട്രംപ് പുടിനെ വണങ്ങുന്നതായി തോന്നി.

പുടിൻ നേരെ വിപരീതമായിരുന്നു – ശാന്തനും ആത്മവിശ്വാസമുള്ളവനും പൂർണ്ണ നിയന്ത്രണത്തിലുമായിരുന്നു. സാങ്കേതികമായി ശത്രു പ്രദേശത്ത്, പക്ഷേ യാതൊരു സമ്മർദ്ദവുമില്ലാതെ. 2007 ന് ശേഷം ആദ്യമായി അമേരിക്കന്‍ മണ്ണിൽ എത്തി, പുഞ്ചിരിയോടെയും ഊഷ്മളതയോടെയും തന്റെ ആഗോള പ്രതിച്ഛായയുടെ “സൗമ്യമായ പുനരധിവാസത്തോടെയും” അദ്ദേഹം പോയി. പ്രസിഡന്റ് ട്രംപ് അദ്ദേഹത്തിന് എല്ലാം നൽകി – നിരുപാധികമായ നിയമസാധുത, തത്വാധിഷ്ഠിതമല്ലാത്ത പ്രശംസ, ആണവ തുല്യതയുടെ പ്രതിച്ഛായ. ഏറ്റവും പ്രധാനമായി, സ്വന്തം പ്രഖ്യാപിത ലക്ഷ്യം – ഉക്രെയ്ൻ വെടിനിർത്തൽ – ഉപേക്ഷിക്കുന്നത് പുടിന്റെ “സമാധാന പദ്ധതി”യെ പിന്തുണച്ചു, അത് ഉക്രെയ്ൻ അതിന്റെ പ്രദേശം ഉപേക്ഷിക്കാൻ നിർബന്ധിതമാക്കി. ദീർഘകാലാടിസ്ഥാനത്തിൽ, ട്രംപിന്റെ “കരാറിന്റെ കല” യഥാർത്ഥത്തിൽ നേറ്റോ രാജ്യങ്ങളുടെ “പിൻവാങ്ങൽ കല” ആയി മാറിയേക്കാം.

യഥാർത്ഥ കാര്യം ബഹളത്തിലും, ഷോയിലും, ചിത്രങ്ങളിലുമായിരുന്നു. പുഞ്ചിരിക്കുന്ന പുടിൻ, കുമ്പിടുന്ന ട്രംപ്. അവസാന പാളി – റഷ്യൻ പ്രസിഡന്റ് അമേരിക്കൻ മണ്ണ് വിടുന്നത്, ഇത് ഒരു സംഭാഷണമല്ല, മറിച്ച് ലോകത്തിന്റെ ഗുരുത്വാകർഷണം എവിടെയാണ് മാറിയതെന്ന് കാണിക്കുന്ന ഒരു പാഠമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. “അടുത്ത തവണ മോസ്കോയിൽ,” പുടിൻ പറഞ്ഞു. ട്രംപിന്റെ പ്രതികരണം – “ചില വിമർശനങ്ങൾ ഉണ്ടാകും, പക്ഷേ ശരി.” സന്ദേശം വ്യക്തമായിരുന്നു – അമേരിക്കയുടെ ധാർമ്മിക രേഖകൾ മങ്ങുകയാണ്.

അലാസ്കയിലേത് വെറും നാടകവേദി മാത്രമായിരുന്നില്ല – പുടിന് ലഭിച്ച ഒരു ഭൗമരാഷ്ട്രീയ സമ്മാനമായിരുന്നു അത്. വർഷങ്ങളായി അദ്ദേഹം പിന്തുടർന്നുവന്ന നയമായിരുന്നു അത് – ശീതയുദ്ധാനന്തര ക്രമം തകർക്കുക, നേറ്റോയെ ദുർബലപ്പെടുത്തുക. ഉക്രെയ്നിനെതിരായ ആക്രമണം വിപരീതഫലമാണ് ചെയ്തത് – നേറ്റോ വലുതും ശക്തവുമായി, ഫിൻലൻഡും സ്വീഡനും പോലും ചേർന്നു. എന്നാൽ അലാസ്കയിൽ, പുടിന് കഴിയാത്തത് ട്രംപ് ചെയ്തു – നേറ്റോയ്ക്കുള്ളിൽ അവിശ്വാസം വിതച്ചു. അദ്ദേഹം വെടിനിർത്തൽ ഉപേക്ഷിച്ചു, പുടിന്റെ വാക്കുകൾ പ്രതിധ്വനിപ്പിച്ചു – “സമഗ്രമായ ഒരു സമാധാന ഒത്തുതീർപ്പ്”, അതായത് ഉക്രേനിയൻ പ്രദേശം ഉപേക്ഷിച്ച് യൂറോപ്പിലും നേറ്റോയിലും ചേരാനുള്ള സ്വപ്നം അവസാനിപ്പിക്കുക. ട്രംപിന്റെ തിരിച്ചുവരവ് അമേരിക്കയുടെ ഉള്ളിൽ നിന്നുള്ള പ്രതിബദ്ധതകളെ കീറിമുറിക്കുമെന്നത് സഖ്യകക്ഷികളെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാക്കുക മാത്രമല്ല, അവരുടെ ഏറ്റവും മോശം ഭയത്തിന്റെ സ്ഥിരീകരണവുമായിരുന്നു.

ഫോക്സ് ന്യൂസിന് നൽകിയ അഭിമുഖത്തിൽ ട്രംപ് പറഞ്ഞു, “രണ്ട് ആണവ ശക്തികൾ ഒന്നിക്കുന്നത് നല്ലതാണ്. നമ്മൾ ഒന്നാമനാണ്, അവർ രണ്ടാമതാണ്.” ഒറ്റയടിക്ക് ചൈനയും യൂറോപ്യൻ യൂണിയനും ഭൂപടത്തിൽ നിന്ന് തുടച്ചു നീക്കപ്പെട്ടു. അതൊരു തന്ത്രമായിരുന്നില്ല, നാടകമായിരുന്നു – പുടിന്റെ മുറിവുകളിൽ ഒരു തൈലം പൂശല്‍. മോസ്കോയിൽ, അത് അങ്ങനെയാണ് മനസ്സിലാക്കപ്പെട്ടത് – ദേശീയ ചാനലുകളിൽ സന്തോഷത്തിന്റെ പൊട്ടിത്തെറികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു, വെടിക്കെട്ട് പൊട്ടിയിരുന്നു.

‘ശക്തനായ’ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ വില അതാണ്. മുഖസ്തുതി ഒരു നയമാക്കി മാറ്റുന്നു. പരിഷ്കരണങ്ങളില്ലാതെ സ്വേച്ഛാധിപതികൾക്ക് നിയമസാധുത നൽകുന്നു. അമേരിക്ക ഇനി “സ്വതന്ത്ര ലോകത്തിന്റെ” നേതാവല്ല, മറിച്ച് ശക്തനായ ഫോട്ടോ-ഓപ് ട്രൂപ്പിന്റെ ഭാഗമാണെന്ന സന്ദേശം ലോകത്തിന് നൽകുകയാണ് ചെയ്തത്.

പുടിന്റെ ഭാഷയും വ്യത്യസ്ഥമായിരുന്നില്ല – “യുദ്ധമില്ല,” “ആക്രമണമില്ല.” വെറും “സംഭവവും” “ദുരന്തവും.” ട്രംപ് തലയാട്ടി, വെല്ലുവിളിയല്ല. അമേരിക്കൻ മണ്ണിൽ നിന്ന് സംരക്ഷിക്കപ്പെട്ട ഒരു യുദ്ധക്കുറ്റവാളിയുടെ മനോഭാവം.

ഏറ്റവും ഞെട്ടിക്കുന്ന ചിത്രം പുടിന്റെ പുഞ്ചിരിയല്ല, മറിച്ച് അതിന്റെ അർത്ഥം – ട്രംപിന്റെ കീഴിൽ അമേരിക്ക ഇനി ധാർമ്മികതയുടെ ഒരു വേദിയല്ല, മറിച്ച് ഒരു ശക്തനായ മനുഷ്യന്റെ നാടകവേദിയാണ്. ഒരുകാലത്ത് സ്വേച്ഛാധിപതികൾക്കെതിരെ ജനാധിപത്യങ്ങളെ ഉയർത്തിയ രാജ്യം ഇപ്പോൾ അവർക്കായി പരവതാനി വിരിക്കുന്നു. വെടിനിർത്തലുകളില്ല, ഉപരോധങ്ങളില്ല. കുറ്റവാളികൾക്ക് ആദരവ് ലഭിക്കുന്നു. ലോകത്തിലെ ഒന്നാം നമ്പർ സൂപ്പർ പവറിന്റെ, കാവൽക്കാരന്റെ നയതന്ത്രമാണോ ഇത്, അതോ കീഴടങ്ങലാണോ? വ്യാപാരത്തിന്റെ ഒരു തന്ത്രം, ഇടപാടുകൾ, നോബേല്‍ സമ്മാന അത്യാഗ്രഹം, ഇടക്കിടെ ‘എട്ടുകാലി മമ്മൂഞ്ഞിന്റെ’ സ്വഭാവം…. എല്ലാം സൂപ്പർ പവറിന്റെ വേഷം ധരിച്ചത്!

പ്രതിച്ഛായയ്ക്ക് സംഭവിക്കുന്ന നാശനഷ്ടങ്ങൾ മാത്രമല്ല, വ്യവസ്ഥയ്ക്കും ഘടനയ്ക്കുമാണ് വില. അത്തരം ഓരോ പ്രകടനത്തിലൂടെയും, തത്വങ്ങൾ കൊണ്ടല്ല, മറിച്ച് പ്രകടനത്തിലൂടെയും കാപട്യത്തിലൂടെയും അധികാരം അളക്കുന്ന ഒരു രാജ്യമായി അമേരിക്ക മാറുകയാണെന്ന് ലോകം കൂടുതൽ വ്യക്തമായി കാണുന്നു. നേതാക്കളുടെ മാനസികാവസ്ഥയെ ആശ്രയിച്ചാണ് സഖ്യങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്നത്. ശത്രുക്കൾ പോലും പ്രശംസ കൊണ്ട് സുഹൃത്തുക്കളാകുന്നിടം.

ഒരുകാലത്ത് “സ്വതന്ത്ര ലോകത്തിന്റെ” മനസ്സാക്ഷി സൂക്ഷിപ്പുകാര്‍ എന്ന് വിളിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന അമേരിക്ക ഇപ്പോൾ ഒരു പരിഹാസപാത്രമായി മാറാനുള്ള അപകടത്തിലേക്ക് നീങ്ങുകയാണ്.